Irena Łuczyńska-Szymanowska studiowała malrstwo w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u S. Lentza w latach 1907 - 1910, następnie kontynuowała naukę w akademiach Julian i Collarossi w Paryżu. Tu miała swoją wystawę w Galerie d`Art. Moderne w roku 1912. Malowała olejno, przede wszystkim portrety, akty, sceny rodzajowe, martwe natury. Wystawiała w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych (miała tutaj indywidualne wystawy w latach 1916, 1922, 1924, 1928, 1936), a także za granicą w Amsterdamie, Helsinkach. Była bardzo cenioną i nagradzaną malarką w okresie międzywojennym. Jej postać została przypomniana na wystawie "Artystki polskie" w 1991 roku w Muzeum Narodowym w Warszawie. Jej obrazy znajdują się obecnie w zbiorach Muzeów Narodowych w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, w Lublinie.
olej, płótno; 61 x 50 cm;
sygnowany po prawej strony u dołu: Łuczyńska Szymanowska
Irena Łuczyńska-Szymanowska studiowała malrstwo w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u S. Lentza w latach 1907 - 1910, następnie kontynuowała naukę w akademiach Julian i Collarossi w Paryżu. Tu miała swoją wystawę w Galerie d`Art. Moderne w roku 1912. Malowała olejno, przede wszystkim portrety, akty, sceny rodzajowe, martwe natury. Wystawiała w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych (miała tutaj indywidualne wystawy w latach 1916, 1922, 1924, 1928, 1936), a także za granicą w Amsterdamie, Helsinkach. Była bardzo cenioną i nagradzaną malarką w okresie międzywojennym. Jej postać została przypomniana na wystawie "Artystki polskie" w 1991 roku w Muzeum Narodowym w Warszawie. Jej obrazy znajdują się obecnie w zbiorach Muzeów Narodowych w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, w Lublinie.