Już we wczesnych pracach artysty ujawnił się wyostrzony zmysł ironii i prześmiewczy stosunek do otaczającej rzeczywistości społeczno-politycznej. W oferowanym obrazie mechanicznie powtórzony wzór kwiatowy staje się nie tylko emblematem złego gustu, ale także znakiem ztechnicyzowanej kultury masowej podporządkowanej politycznej propagandzie i normatywnej ideologii upostaciowanej przez szablonową sylwetę warszawskiego Pałacu Kultury, symbolu doby socrealizmu i jej PRL-owskiego dziedzictwa.