Frontalnie ujęta w półpostaci Madonna z Dzieciątkiem o bardzo indywidualnym typie urody, namalowana jest środkami artystycznymi typowymi dla okresu rokoka - lekkim pędzlem i w jasnych, pastelowych kolorach. Lekko i swobodnie kształtowane bielą fałdy, załamania i udrapowanie tkanin, służą funkcji dekoracyjnej obrazu. Ciepły światłocień wydobyty został bardzo umiejętnie, przez co obraz emanuje ciepłem i nastrojem spokojnej refleksji. Jest to przykład dobrego malarstwa osiemnastowiecznego o wysokich walorach artystycznych.
Charakterystycznie ujęte twarze z dużymi błyszczącymi oczami i pełnymi wargami oraz sposób malowania tkanin typowe są dla twórczości Johanna Konrada Seekatza, malarza z Hesji, nadwornego artysty w Darmstadt. Malował on głównie (wychwalane bardzo przez Goethego) rokokowe sceny rodzajowe z codziennego życia mieszczan, dzieci i chłopów, które mają ogromną wartość również jako dokumenty historii kultury niemieckiej. Rzadziej spotykane są natomiast jego kompozycje religijne, jak ta omawiana tu, w których artysta kładzie główny nacisk na walory dekoracyjne. W Hessisches Landesmuseum w Darmstadt istnieją jednak podobne jedno- lub dwuosobowe kompozycje, ujęte z bliskiego punktu widzenia, które stanowią przekonywujący materiał porównawczy.
Obraz Seekatza Powrót świętej Rodziny z Egiptu w Gemäldegalerie w Dreźnie, choć w innej skali oraz w pejzażu, ukazuje postać Marii o podobnym typie urody.
Ze względu na bardzo dobry stan zachowania i rokokową stylistykę, obraz uznać należy za dużą rzadkość na rynku sztuki.