"Późnogotycka rzeźba siedzącej Madonny z Dzieciątkiem jest niemal z całą pewnością fragmentem grupy Świętej Anny Samotrzeć, będącej pierwotnie rzeŹbiarskim wypełnieniem kwatery ołtarza szafiastego. Siedząca na ławie tronowej Maria, pierwotnie dzieliła ją z usytuowaną po prawej stronie św. Anną. Do niej to, zgodnie z ikonograficznym stereotypem, wychyla się w gwałtownym ruchu Dzieciątko (...) O datowaniu na ok. 1500 r. i Śląski, póŹnogotycki krąg powstania Świadczą - poza rozpowszechnionym tu typem kompozycyjnym - także cechy kształtowania formy, jak ogólny, dość przysadzisty wolumen postaci, drapowanie szat łamiącymi się fałdami o sztywnych, gładkich powierzchniach zgodnych z budową i ruchem, a jednocześnie pewna syntetyczność i umowność modelunku budowy ciała i szat. (...) Rzeźba powstała raczej poza ośrodkiem wrocławskim; do pewnego stopnia zbliża się do późnogotyckiej snycerki Kotliny Kłodzkiej z ok. 1500 r., dając się porównać z takimi rzeźbami jak figury. Barbary, Katarzyny, Małgorzaty i Doroty z Muzeum Narodowego we Wrocławiu" (fragmenty opinii dr. Jakuba Sito).