Praca z zainicjowanej w 2012 r. serii Anatomia przestrzeni, w której artysta rozwija laboratorium form, których geometria wywiedziona jest z anatomii ludzkiego ciała. Wzorcem dla przestrzennych struktur tych prac są moduły wykreślone poprzez połączenie liniami otworów ciała człowieka. Pozornie abstrakcyjne formy z ich rozrastającymi się w przestrzeni szkieletowymi konstrukcjami mają odniesienia w sięgającej antyku tradycji związków geometrii z ciałem. W ich stalowych, geometrycznych strukturach artysta kształtuje własną gramatykę form, w których geometria ciała uzewnętrznia się i przekształca w architektonikę przestrzeni. Ciało człowieka staje się punktem wyjścia i architektoniczną analogią dla myślenia o przestrzeni.


Prace z serii reprodukowane m.in. w: Jarosław Kozakiewicz. Subiektywne kosmologie, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa 2017.