brąz patynowany, wys. 68 cm;
odlew z 1998, oznaczenia: "V/6"
Jedna z najpiękniejszych rzeźb sztuki polskiej początku XX wieku niosąca tyleż przesłania secesji, co modernizmu, duchowego piękna i naturalnego
wdzięku dziewczęcej urody. Popiersie Madonny wykonał Dunikowski jako wstęp do kompozycji całej postaci Immaculaty, której figura
zaginęła w czasie II wojny światowej. Popiersie artysta wystawił w Salonie Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie (grudzień 1911,
por. "Przewodnik T.P.S.P. w Krakowie nr 29 z 1911). O randze artystycznej jaką posiada prezentowana rzeźba najlepiej świadczy fakt, że w zbiorach
muzealnych znajdują się gipsowe odlewy oferowanego tu popiersia Madonny. Posiadają je placówki Muzeum Narodowego w Poznaniu
(odlew gipsowy z 1965), Krakowie (odlew gipsowy oraz wykonany w 1966 odlew z brązu wystawiany na ekspozycji stałej), Wrocławiu
(odlew gipsowy z 1961).
Por. "Szuka w kręgu "Sztuki" [katalog Muzeum Narodowe w Krakowie], Kraków 1995, s. 30.