Młodsza siostra Stanisława, malarza i architekta. Studiowała w ASP w Warszawie w latach 1935-1939, specjalizując się w grafice po kierunkiem Stanisława Ostoja-Chrostowskiego, Edwarda Czerwińskiego i Wacława Waśkowskiego. W 1941 aresztowana i wywieziona do obozu koncentracyjnego w Ravensbrück, spędziła tam resztę wojny. Po powrocie do kraju studiowała historię sztuki, rozwijając jednocześnie karierę artystyczną. W twórczości graficznej kontynuowała tradycje warszawskiej szkoły drzeworytu. Była członkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia Drzeworytników XYLON (od 1960), Akademii Tommaso Campanella w Rzymie (od 1970). Działała w ZPAP, m. in. jako członek zarządu Sekcji Grafiki Okręgu Warszawskiego (1948-1961). Otrzymała Nagrodę im. Włodzimierza Pietrzaka w 1967. Miała wiele wystaw w kraju i za granicą. Tworzyła w dziedzinie grafiki warsztatowej (drzeworyt, techniki metalowe), wykonywała wiele ilustracji książkowych. Obok grafiki zajmowała się malarstwem sztalugowym i monumentalnym, mozaiką (dekoracje kościołów, prace o tematyce sakralnej).