Stanisław Jarocki był malarzem, pedagogiem i działaczem społecznym. Uczył się w Klasie Rysunkowej u Wojciecha Gersona a następnie w latach 1891-94 w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Jana Matejki, Józefa Unierzyskiego i Leopolda Löfflera. Kontynuował studia za granicą w paryskiej Académie Colarossi (1896-98) u R. Collina, L. Mersona i M. Aman-Jeana oraz u S. Hóllosy`ego w Monachium i w Rzymie. Po powrocie do kraju w roku 1898 zamiesz-kał w Wilnie, gdzie pracował jako nauczyciel malarstwa w Szkole Rysunkowej. Z młodzieżą współpracował także w Kołach Samokształceniowych i harcerstwie. Był organizatorem wielu wystaw, a od roku 1931 członkiem Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków. Pracował przy odnawianiu fresków w kaplicy św. Kazimierza w katedrze wileńskiej. Był działaczem Towarzystwa Krajoznawczego i w 1925 opublikował przewodnik Okolice Wilna. Jego zainteresowania sztuką ludową i zabytkami zaowocowały licznymi artykułami w prasie i audycjami radiowymi. W roku 1919 wziął udział w obronie Wilna. Malował najczęściej pejzaże z okolic Wilna, ze Żmudzi oraz z Włoch, czasami wzbogacając je postacią lub sceną rodzajową. Rzadziej malował sceny we wnętrzach. Jego nastrojowe krajobrazy, utrzymane w konwencji realistycznej, w których wiele uwagi poświęcał efektom świetlnym, ujawniają związki z impresjonizmem. Wielokrotnie wystawiał w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych i w Salonie Krywulta w Warszawie, w Wilnie oraz we Lwowie i Zakopanem. Za granicą uczestniczył w wystawie w Rzymie (1897) i w Wenecji (1932). Prezentowana tu kameralna kompozycja przedstawia widok na pokrytą śniegiem drogę