Rzeźbiarz. Kształcił się w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu pod kierunkiem J. Tautenheima (1897-1900) oraz w École des Beaux-Arts w Paryżu, w pracowni M. Jouvray. W latach 1909-1914 mieszkał w majątku Szczeniowskich na Podolu. W okresie 1914-1920 był profesorem Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie oraz Politechniki Warszawskiej. Należał m.in. do Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka" i ugrupowania Rytm. Swoje rzeźby wystawiał w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie od 1900, Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie od 1903 oraz na szeregu innych pokazach w kraju i za granicą. W 1920 i 1934 brał udział w Biennale w Wenecji.
We wczesnym okresie tworzył rzeźby o tematyce symbolicznej, wykazujące pewne wpływy Auguste Rodina, widoczne we wrażliwym modelunku powierzchni bryły. Wkrótce jednak w jego twórczości pojawiła się skłonność do klarownego układu kompozycyjnego opartego na mocnych kontrastach jasno rozgraniczonych brył. Około 1910 r. artysta począł się już programowo skłaniać ku tak zwanemu nowemu klasycyzmowi, ogólnoeuropejskiej tendencji stanowiącej reakcję na rodinizm w rzeźbie. Forma jego prac stała się monumentalna a zarazem uproszczona, wyzbyta z wszelkich detali i niuansów modelunku. Pochodząca z 1911 r. Ewa jest dziełem inaugurującym dojrzały styl Wittiga przywodzący na myśl twórczość Aristide Maillola, jednego z głównych reprezentantów "nowego klasycyzmu". Swe artystyczne credo zawarł Wittig w "Odczycie o rzeźbie" z 1915 r. Piętnował tam szerzące się w polskiej sztuce naśladownictwa Rodina i wzywał do nawiązania do tradycji w celu przywrócenia rzeźbie zwartości i swoistej architektoniki (tzw. tektoniczności). Postulował również powrót do bezpośredniego odkuwania form w twardym materiale (choć we własnej praktyce twórczej na ogół posługiwał się modelem glinianym).
Monumentalny styl wypracowany przez artystę cieszył się w dwudziestoleciu międzywojennym wielkim uznaniem. W dziełach Wittiga upatrywano "złotego środka" pomiędzy tradycją akademicką a nowatorskimi, dążącymi do syntezy prądami artystycznymi. Dzięki temu rzeźbiarz stał się jednym z czołowych reprezentantów poszukującego "nowego stylu" ugrupowania Rytm (założonego w 1922). Zrealizował szereg oficjalnych zamówień na dzieła monumentalne, m.in. Pomnik Peowiaków przed gmachem "Zachęty". Innym, cieszącym się wielką popularnością dziełem monumentalnym Wittiga był Pomnik Lotnika, nad którym artysta pracował od 1924.
Do bogatego dorobku artysty należą również rzeźby nagrobne, popiersia i medaliony portretowe.
Brąz patynowany, wys. 31, podstawa 26 x 12 cm
Odlew wykonała warszawska Artystyczna Pracownia Stylowych Wyrobów z Bronzu i Srebra J. Wasilewski.
Sygnowany na podstawie: EWittig
Stempel odlewni: J.WASILEWSKI | W WARSZAWIE
Literatura: Małgorzata Dubrowska, Zakłady brązownicze Krasnosielskiego, Wasilewskiego, Krantza (vel Krańca) i ich odlewy artystyczne w: Almanach Muzealny, t.1. Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 1997, s. 135
Rzeźbiarz. Kształcił się w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu pod kierunkiem J. Tautenheima (1897-1900) oraz w École des Beaux-Arts w Paryżu, w pracowni M. Jouvray. W latach 1909-1914 mieszkał w majątku Szczeniowskich na Podolu. W okresie 1914-1920 był profesorem Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie oraz Politechniki Warszawskiej. Należał m.in. do Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka" i ugrupowania Rytm. Swoje rzeźby wystawiał w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie od 1900, Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie od 1903 oraz na szeregu innych pokazach w kraju i za granicą. W 1920 i 1934 brał udział w Biennale w Wenecji.
We wczesnym okresie tworzył rzeźby o tematyce symbolicznej, wykazujące pewne wpływy Auguste Rodina, widoczne we wrażliwym modelunku powierzchni bryły. Wkrótce jednak w jego twórczości pojawiła się skłonność do klarownego układu kompozycyjnego opartego na mocnych kontrastach jasno rozgraniczonych brył. Około 1910 r. artysta począł się już programowo skłaniać ku tak zwanemu nowemu klasycyzmowi, ogólnoeuropejskiej tendencji stanowiącej reakcję na rodinizm w rzeźbie. Forma jego prac stała się monumentalna a zarazem uproszczona, wyzbyta z wszelkich detali i niuansów modelunku. Pochodząca z 1911 r. Ewa jest dziełem inaugurującym dojrzały styl Wittiga przywodzący na myśl twórczość Aristide Maillola, jednego z głównych reprezentantów "nowego klasycyzmu". Swe artystyczne credo zawarł Wittig w "Odczycie o rzeźbie" z 1915 r. Piętnował tam szerzące się w polskiej sztuce naśladownictwa Rodina i wzywał do nawiązania do tradycji w celu przywrócenia rzeźbie zwartości i swoistej architektoniki (tzw. tektoniczności). Postulował również powrót do bezpośredniego odkuwania form w twardym materiale (choć we własnej praktyce twórczej na ogół posługiwał się modelem glinianym).
Monumentalny styl wypracowany przez artystę cieszył się w dwudziestoleciu międzywojennym wielkim uznaniem. W dziełach Wittiga upatrywano "złotego środka" pomiędzy tradycją akademicką a nowatorskimi, dążącymi do syntezy prądami artystycznymi. Dzięki temu rzeźbiarz stał się jednym z czołowych reprezentantów poszukującego "nowego stylu" ugrupowania Rytm (założonego w 1922). Zrealizował szereg oficjalnych zamówień na dzieła monumentalne, m.in. Pomnik Peowiaków przed gmachem "Zachęty". Innym, cieszącym się wielką popularnością dziełem monumentalnym Wittiga był Pomnik Lotnika, nad którym artysta pracował od 1924.
Do bogatego dorobku artysty należą również rzeźby nagrobne, popiersia i medaliony portretowe.