Pochodzenie: Aukcja Guy Loudmer; kolekcja prywatna
Joachim Weingart urodził się w Drohobyczu (ówczesna Polska, dziś Ukraina). Do Paryża przyjechał dopiero w 1925 roku, już po osiągnięciu pewnych sukcesów artystycznych w ojczyźnie. Studia malarskie rozpoczął w 1912 roku w Szkole Sztuk Stosowanych w Weimarze, a następnie kontynuował je w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu. Przebywając w Berlinie, skorzystał z rad znanego rzeźbiarza Alexandra Archipenki. Wsparcia finansowego i moralnego udzielił mu przemysłowiec oraz mecenas sztuki Carol Katz.
Po przybyciu do Paryża, Weingart zamieszkał na Montparnasse, dzieląc mieszkanie z malarzem Zygmuntem Menkesem. Szybko zaprzyjaźnił się z Léonem Weissbergiem i Alfredem Aberdamem, z którymi stworzył nieformalną Grupę Czterech. Choć początkowo nie odniósł sukcesu, w styczniu 1926 roku zapisał się do Société des Artistes Indépendants, gdzie jego twórczość zwróciła uwagę znanego marszanda René Gimpela, co znacznie podniosło jego rozpoznawalność.
Trudności w życiu osobistym – zwłaszcza dramatyczne doświadczenia małżeńskie – wywarły głęboki wpływ na jego psychikę i karierę. Po kilku epizodach depresyjnych trafił do szpitala, jednak mimo to nie przestał tworzyć. W tym okresie powstały jedne z jego najpiękniejszych i najbardziej przejmujących dzieł. W lipcu 1942 roku został deportowany przez nazistów; jego los po deportacji nie jest dokładnie znany.
Joachim Weingart był malarzem o silnie ekspresyjnym i kolorowym stylu. Ulubionymi tematami były martwe natury, portrety, pejzaże, kobiece akty, a także sceny z życia codziennego – wnętrza i kabarety. Jego prace cechuje delikatność i wrażliwość. Od 1934 roku zaczął intensywnie posługiwać się techniką rysunku węglem, w której osiągnął mistrzostwo – jego kreska jest dynamiczna, pełna życia i znakomicie oddaje nastrój i temperament postaci oraz scen.
Weingart brał udział w wielu wystawach zbiorowych, z których pierwsza miała miejsce już w 1912 roku we Lwowie. Wystawiał również w Salon d’Automne, Salon des Indépendants i Salon des Tuileries. Miał tylko jedną wystawę indywidualną – w Żydowskim Towarzystwie Popierania Sztuk Pięknych w Warszawie w 1932 roku.
Gwasz, papier; 37 x 52 cm;
sygn. p.d. „Weingart”
Pochodzenie: Aukcja Guy Loudmer; kolekcja prywatna
Joachim Weingart urodził się w Drohobyczu (ówczesna Polska, dziś Ukraina). Do Paryża przyjechał dopiero w 1925 roku, już po osiągnięciu pewnych sukcesów artystycznych w ojczyźnie. Studia malarskie rozpoczął w 1912 roku w Szkole Sztuk Stosowanych w Weimarze, a następnie kontynuował je w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu. Przebywając w Berlinie, skorzystał z rad znanego rzeźbiarza Alexandra Archipenki. Wsparcia finansowego i moralnego udzielił mu przemysłowiec oraz mecenas sztuki Carol Katz.
Po przybyciu do Paryża, Weingart zamieszkał na Montparnasse, dzieląc mieszkanie z malarzem Zygmuntem Menkesem. Szybko zaprzyjaźnił się z Léonem Weissbergiem i Alfredem Aberdamem, z którymi stworzył nieformalną Grupę Czterech. Choć początkowo nie odniósł sukcesu, w styczniu 1926 roku zapisał się do Société des Artistes Indépendants, gdzie jego twórczość zwróciła uwagę znanego marszanda René Gimpela, co znacznie podniosło jego rozpoznawalność.
Trudności w życiu osobistym – zwłaszcza dramatyczne doświadczenia małżeńskie – wywarły głęboki wpływ na jego psychikę i karierę. Po kilku epizodach depresyjnych trafił do szpitala, jednak mimo to nie przestał tworzyć. W tym okresie powstały jedne z jego najpiękniejszych i najbardziej przejmujących dzieł. W lipcu 1942 roku został deportowany przez nazistów; jego los po deportacji nie jest dokładnie znany.
Joachim Weingart był malarzem o silnie ekspresyjnym i kolorowym stylu. Ulubionymi tematami były martwe natury, portrety, pejzaże, kobiece akty, a także sceny z życia codziennego – wnętrza i kabarety. Jego prace cechuje delikatność i wrażliwość. Od 1934 roku zaczął intensywnie posługiwać się techniką rysunku węglem, w której osiągnął mistrzostwo – jego kreska jest dynamiczna, pełna życia i znakomicie oddaje nastrój i temperament postaci oraz scen.
Weingart brał udział w wielu wystawach zbiorowych, z których pierwsza miała miejsce już w 1912 roku we Lwowie. Wystawiał również w Salon d’Automne, Salon des Indépendants i Salon des Tuileries. Miał tylko jedną wystawę indywidualną – w Żydowskim Towarzystwie Popierania Sztuk Pięknych w Warszawie w 1932 roku.