Komentarz autorski:

Czy Fotografia funkcjonuje jak Czarna Skrzynka? Zapis wizualny z roztrzaskanego nadajnika, zawierający niejasne wskazówki na temat nagłej katastrofy w miejscu, gdzie upuszczono kielich, gdzie rozbił się samolot, gdzie dokonano zbrodni, jak sugeruje Alexander García Düttmann w libretcie do opery Liebeslied/My Suicides. W fotografii dochodzi do kolizji snu z traumą. Zdjęcie nie jest twardym dowodem, poświadczającym istnieniu jakiejś historii, przypomina bardziej oniryczne zjawy, które nawiedzają wyobraźnie. Nie jest ustalonym zapisem przeszłej chwili, ale płynnym, przycumowanym, oscylującym obrazem, ulotnym i niepewnym - niczym na wpół zapamiętane wspomnienia, otwarte na nieskończoność interpretacji i sprzecznych odczytań - jak i kruchym - niczym rzymskie freski wystawione na łaskę kinowego dowcipu Felliniego. Jak zobrazować za pomocą fotografii coś nie w pełni obecnego, co jest skryte, ale już odczuwalne i zapowiedziane, mimo że wykracza poza widzialny świat materii? Lixation Error można rozumieć jako przekaźnik takiego pojęcia rodzącego się Verwandlung (przemienienia), pulsującą niepewność. U jego podstaw leży imperatyw zmiany.