Wacław Żaboklicki uczył się w warszawskiej Szkole Rysunkowej w latach 1897-99 u Wojciecha Gersona. Następnie w latach 1901-03 u Antona Ažbégo w Akademii monachijskiej, skąd wyjechał do paryskiej Académie Colarossi. Wiele podróżował; zwiedził Rosję, Włochy, Francję. Mieszkał w Płocku, w Rosji (podczas I wojny światowej), później w Warszawie. Jego ulubionym tematem był pejzaż, oddany najczęściej w technice pastelowej. Współcześni mu krytycy zaliczali go do szkoły Władysława Ślewińskiego i wskazywali na francuski, impresjonistyczny rodowód jego sztuki. Od 1922 roku był członkiem działającego przy warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych Koła Marynistów Polskich. W okresie monachijskim jego obrazy charakteryzują się silnym zaakcentowaniem konturu. W fazie późniejszej, tzw. polskiej, zanika kontur, występuje zastosowanie szerokiej, lekkiej smugi barwnej oraz charakterystyczne "wcieranie farby w tekturę podobrazia". Do tej też fazy należy omawiany obraz.