Od momentu formowania się historii naturalnej zmienia się sens historii: chodzi o dominację spojrzenia, przewagę obserwacji, służebnej temu, by opisać rzeczy w neutralnych słowach. Dokumentami w tym trybie wiedzy nie są archiwa czy przekazy innych, powtarzanie dawnych legend, historii (co było zadaniem historyka aż do połowy XVII wieku). Dokumentami staje się przestrzeń (zielnik, ogród, gabinet historii naturalnej, zastępują renesansowy spektakl, festyn, widowisko oplecione wokół paroksyzmów osobliwości). To uprzywilejowanie wzroku jak wskazywał Foucault nie oznacza, że niegdyś patrzało mniej uważnie. Eliminuje się pewne cechy samej widzialności, obserwacja jest użyteczna poznawczo, jeżeli operuje obiektami przefiltrowanymi. Filtr ten wyznacza zakres możliwości widzialnego, a jest nim kształt, linia, powierzchnia, wypukłość, nie wchodzi weń kolor a nade wszystko nie wchodzą inne zmysły. Obserwować - to zatem zadowalać się widzeniem. Widzieć systematycznie niewiele rzeczy. Metoda i system obserwacji pozwalają zaistnieć strukturze, a dzięki strukturze wyznaczonej przez filtrację widzialnego, reprezentacja (chaotyczna) jest możliwa do wypowiedzenia w języku, staje się językowi przysposobiona.
Aga Piotrowska (ur. 1985 roku w Zabrzu)
Artystka sztuk wizualnych. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach, obecnie doktorantka na tej uczelni. Mieszka i pracuje w Katowicach. Jest wszechstronną artystką, do zakresu jej praktyk zalicza się malarstwo, rysunek, tworzenie neonów, obiektów, instalacji i wideo. Buduje atrapy i sieci. Zajmuje się krytyką dyskursów i praktyk medycznych. Ujawnia partykularne cele i nadużycia jakie stoją za bardzo ściśle określaną definicją zdrowia jednostki, zdrowia publicznego a także jego przejawów i granic. W 2016 roku otrzymała Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego dla doktorantów za osiągnięcia naukowe i artystyczne o znaczeniu międzynarodowym. W 2013 roku zdobyła Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Otrzymała nagrodę publiczności w ramach 41. Biennale Malarstwa "Bielska Jesień 2013". Stypendystka programu "Kultura Polska na świecie" Instytutu Adama Mickiewicza (2013). Jej prace pokazywane były na wystawach indywidualnych (m.in. "Spotkania pod moją nieobecność" w katowickim Rondzie Sztuki) oraz zbiorowych (np. "7 Triennale Młodych Kunszt" - w Galerii Dzyga, Muzeum Ikon, Muzeum Idei we Lwowie, "7 Triennale Młodych" w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku).
161x35x7 cm / obiekt, drewno brzozowe, technika własna
Sygnatura na odwrocie
Element z instalacji site-specific prezentowanej w Galerii Szara w Katowicach w ramach wystawy Zaczyn.
Od momentu formowania się historii naturalnej zmienia się sens historii: chodzi o dominację spojrzenia, przewagę obserwacji, służebnej temu, by opisać rzeczy w neutralnych słowach. Dokumentami w tym trybie wiedzy nie są archiwa czy przekazy innych, powtarzanie dawnych legend, historii (co było zadaniem historyka aż do połowy XVII wieku). Dokumentami staje się przestrzeń (zielnik, ogród, gabinet historii naturalnej, zastępują renesansowy spektakl, festyn, widowisko oplecione wokół paroksyzmów osobliwości). To uprzywilejowanie wzroku jak wskazywał Foucault nie oznacza, że niegdyś patrzało mniej uważnie. Eliminuje się pewne cechy samej widzialności, obserwacja jest użyteczna poznawczo, jeżeli operuje obiektami przefiltrowanymi. Filtr ten wyznacza zakres możliwości widzialnego, a jest nim kształt, linia, powierzchnia, wypukłość, nie wchodzi weń kolor a nade wszystko nie wchodzą inne zmysły. Obserwować - to zatem zadowalać się widzeniem. Widzieć systematycznie niewiele rzeczy. Metoda i system obserwacji pozwalają zaistnieć strukturze, a dzięki strukturze wyznaczonej przez filtrację widzialnego, reprezentacja (chaotyczna) jest możliwa do wypowiedzenia w języku, staje się językowi przysposobiona.
Aga Piotrowska (ur. 1985 roku w Zabrzu)
Artystka sztuk wizualnych. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach, obecnie doktorantka na tej uczelni. Mieszka i pracuje w Katowicach. Jest wszechstronną artystką, do zakresu jej praktyk zalicza się malarstwo, rysunek, tworzenie neonów, obiektów, instalacji i wideo. Buduje atrapy i sieci. Zajmuje się krytyką dyskursów i praktyk medycznych. Ujawnia partykularne cele i nadużycia jakie stoją za bardzo ściśle określaną definicją zdrowia jednostki, zdrowia publicznego a także jego przejawów i granic. W 2016 roku otrzymała Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego dla doktorantów za osiągnięcia naukowe i artystyczne o znaczeniu międzynarodowym. W 2013 roku zdobyła Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Otrzymała nagrodę publiczności w ramach 41. Biennale Malarstwa "Bielska Jesień 2013". Stypendystka programu "Kultura Polska na świecie" Instytutu Adama Mickiewicza (2013). Jej prace pokazywane były na wystawach indywidualnych (m.in. "Spotkania pod moją nieobecność" w katowickim Rondzie Sztuki) oraz zbiorowych (np. "7 Triennale Młodych Kunszt" - w Galerii Dzyga, Muzeum Ikon, Muzeum Idei we Lwowie, "7 Triennale Młodych" w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku).