Postawa artystyczna Dominiki Kowyni jest oparta na konsekwentnie prowadzonej narracji sprzeciwu wobec niesprawiedliwości i krzywd, na jakie jesteśmy narażeni we współczesnym świecie. Punktem wyjścia pracy na temat marginalizacji i wykluczenia były dla artystki jej doświadczenia wyniesione z życia na emigracji w Libii we wczesnym dzieciństwie, a także próby adaptacji po powrocie do kraju w okresie dojrzewania. Jako młoda osoba zaznała traumatycznego, samotnego odkrywania zasad życia według nieznanych jej kulturowych reguł. Sprzeciw i krytyka, które malarka wyraża w swoich pracach, mają ton refleksyjny i wynikają z troski o drugiego człowieka. Jak słusznie zauważyła Katarzyna Krysiak, prace Kowyni „czasem przesiąknięte są smutkiem, bezradnością, tęsknotą za inną rzeczywistością, która pozwoli uratować świat przed samozniszczeniem [...], czasem przebija z nich rozczarowanie powierzchownością i przyziemnością współczesnego człowieka. Brak tu cynicznej kalkulacji, obrazy malowane szorstko, odarte z ozdobników i uwodzących form, zderzają nas z brutalną prawdą o nas samych, wzmagając przeświadczenie o nieuchronności końca”.


Dominika Kowynia (ur. 1978 w Sosnowcu) – malarka figuratywna. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach, w której naucza od kilkunastu lat. Interesuje ją styk osobistych doświadczeń z bieżącymi wydarzeniami, najnowszą historią i literaturą. Dwukrotna finalistka Biennale Malarstwa Bielska Jesień (2015 i 2017).