Jeden z najwybitniejszych polskich grafików; edukację artystyczną rozpoczął w prywatnej szkole J. Lehmana w Łodzi. Początkowo podjął pracę zarobkową jako projektant reklam dla Fabryki Maszyn Rolniczych w Zgierzu. Naukę kontynuował w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych w Poznaniu, a następnie w Wolnej Szkole Malarstwa i Rysunku L. Mehofferowej w Krakowie. W l. 1923-25 doskonalił swój warsztat artystyczny w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. W l. 1925-39 odbył szereg podróży studyjnych, zwiedzał Francję, Belgię, Holandię, Anglię i Włochy. W okresie 1931-39 należał do grona grafików skupionych w ugrupowaniu Ryt. Otrzymał wiele nagród i wyróżnień, m.in. na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu (1929), I Międzynarodowej Wystawie Drzeworytu w Warszawie (1933), wystawie olimpijskiej w Berlinie (1936) i paryskiej Międzynarodowej Wystawie "Sztuka i Technika" (1937). Okres okupacji hitlerowskiej spędził w kraju; w 1945 wyjechał do Francji i Holandii, by w 1950 osiedlić się w Stanach Zjednoczonych. Sztuka graficzna Mrożewskiego, zarówno w zakresie grafiki oryginalnej jak użytkowej, reprezentuje najwyższy światowy poziom artystyczny, zadziwia warsztatowym mistrzostwem. Artysta osiągnął niedościgłą perfekcję w dziedzinie drzeworytu, szczególnie w stosowaniu tzw. "techniki negatywowej", czyli białej linii na czarnym tle. "Pracował wyłącznie na sporych rozmiarami klockach poprzecznych, używając jedynie rylca wielokrotnego i drzeworytniczej igły" (I. Jakimowicz, "Pięć wieków grafiki polskiej", Warszawa 1997, s. 161). Jako ilustrator tworzył plastyczne ekwiwalenty tekstu o własnej, autonomicznej poetyce. W prezentowanej rycinie przedstawiającej epizod z legendy o św. Hubercie gęsta siatka finezyjnie kreślonych linii tworzy dekoracyjne desenie i określa spłaszczone formy nadając kompozycji dekoracyjne walory renesansowego gobelinu.