Zadomowiony w mitologii greckiej temat Ledy pochodzi z Owidiusza. Leda, córka Testiosa i Leukipe, była żoną króla Sparty Tyndareosa. Zakochał się w niej Zeus, który przeobraziwszy się w postać łabędzia uwiódł Ledę, po czym porodziła ona jaja, z których przyszło na świat czworo dzieci: Kastor, Poluks, Helena i Klitajmestra. Ten przesycony erotyzmem temat, w mniej lub bardziej śmiałym ujęciu gościł często w twórczości artystów XVI-XVIII w., przeważnie w malarstwie, nieco rzadziej w rzeźbie. Spopularyzowany został w okresie renesansu, przez takich artystów jak Leonardo da Vinci, czy Michał Anioł. Jego słynny obraz został szybko spopularyzowany przez ryciny i był przetwarzany przez wielu artystów do końca epoki nowożytnej. Również prezentowana statuetka zdaje się być częściowo przynajmniej zależna od rzeźby Michała Anioła. Ukazuje Ledę, jako młodą dość korpulentną kobietę, w akcie miłosnym z łabędziem; głowa odchylona jest w chwili miłosnego uniesienia do tyłu, lewa ręka przytrzymuje korpus zwierzęcia, prawa wspiera się na ziemi, na której rozpięta została tkanina. Zarówno sam temat (w bardzo śmiałym - przyznajmy - ujęciu), jak też czynniki techniczne - charakter odlewu, typ cyzelerki, stopień zniszczenia powierzchni, jak również problematyka artystyczna skłania do datowania dziełka raczej na okres wczesnonowożytny, w mniejszym zaś stopniu na okres historyzmu. Wydaje się, że pewna zależność od Michała Anioła - widoczna w ogólnym układzie (m.in. rąk obejmujących łąbędzia), w typie ciała o mocnej budowie, charakterze głowy, etc. - może wskazywać zarówno na Włochy jako kraj powstania, jak i na okres utrzymujących się wpływów michelangelowskich w rzeźbie włoskiej. Nie przesądzając co do dokładnego środowiska powstania, można pokusić się o datowanie na 1. połowę XVII wieku ze względu na obecność elementów wczesnobarokowych, jak choćby typ fałdowania draperii, czy fizjomia bohaterki przedstawienia.