W 1980 roku ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Wilnie. Członek Związku Artystów Plastyków Litwy (od 1986 roku). W latach 1980-83 pracował jako architekt w Instytucie Konserwacji Zabytków w Kownie, zaś później jako nauczyciel malarstwa i rysunku w Liceum plastycznym w Kedainie (1989-1991). Artysta, oprócz malarstwa sztalugowego, uprawia również malarstwo ścienne.
Fizjonomia długowłosego, brodatego starca, odzianego w długą, prostą szatę jest przedstawieniem rosyjskiego kronikarza, trzymającego w dłoniach atrybuty - pióro oraz pojemnik z atramentem. Latopěsy (ros. l. poj. létopis - rocznik, kronika) to specyficzny, rodzimy gatunek historiograficzno-epicki, w literaturze ruskiej XI-XVII, a gdzieniegdzie i XVIII wieku. Latopisami są kroniki doroczne o wydarzeniach politycznych, wojennych i kościelnych, zwłaszcza z dziejów narodowych, czerpiące również z zasobu folkloru, opowiadań podróżników, posłów i żołnierzy legend, podań biblijnych i nowelistyki starożytnej. Latopisarz, podobnie jak pisarz ikon, darzony jest powszechnym szacunkiem, choć świadczy o życiu doczesnym a nie, jak w wypadku ikon, wiecznym. Ascetyczna, klarowna forma, osadzenie postaci w abstrakcyjnej przestrzeni, są nawiązaniem do tradycji malarstwa ikonowego, jednakże sam fantazyjny ornament stanowi twórcze przetworzenie motywów zaczerpniętych z malarstwa Gustava Klimta.