Ewa Grządek z Centrum Sztuki Współczensnej Zamek Ujazdowski w Warszawie tak definiuje twórczość Tadeusza Dominika: "Artysta własnym, niepowtarzalnym kodem znaków wizualnych przekazuje osobistą wizję natury. Jest malarzem przyrody, której bogactwo kształtów i kolorów przekłada na abstrakcyjne znaki. Plamy barwne i smugi kojarzą się z drzewami, drogami, płynącymi strumieniami, ogrodami. Styl Dominika pozostaje jednym z najbardziej charakterystycznych zjawisk w polskim malarstwie współczesnym. Jego malarstwo łączy w sobie tradycje polskiego koloryzmu z abstrakcją liryczną. Jednak o ile u kolorystów barwa wywodziła się z natury, była związana z pejzażem, to Dominika inspiruje przyrodą, ale pejzaże malowane na płótnach powstają wyłącznie w jego wyobraźni, a nie z bezpośredniego kontaktu z naturą. Tadeusz Dominik nie jest jednak `czystym` abstrakcjonistą. Motywy kadrowane przez malarza są fragmentami przyrody, widać na nich pola, drzewa, kwiaty, rzeki, chmury, deszcz, słońce. Artysta pracuje przede wszystkim w kolorze, czyniąc z niego niejako manifest programowy swojej twórczości. Obrazy Tadeusza Dominika stanowią radosną, zmysłową afirmację urody świata. Malarz przypomina nieco kompozytora: w barwnych półtonach, tonach, malarskich nutach przelewa na płótna energię, która oddziałuje nie tylko na wzrok, ale także na słuch odbiorcy. Skróty plastyczne, którymi operuje Dominik, świadczą o precyzyjnym myśleniu artysty".
Artysta mówi o swoich dziełach: "Moje malarstwo jest w całości efektem otwarcia na naturę, jest inspirowane naturą. Nie ilustruję natury, ale swoimi obrazami otwieram drogę widzowi do jej własnego przeżywania".