Studiował w krakowskiej ASP pod kierunkiem L. Wyczółkowskiego i J. Stanisławskiego; naukę uzupełnił w Paryżu. Nauczał malarstwa w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych dla Kobiet M. Niedzielskiej, a od roku 1919 r. prowadził katedrę pejzażu na ASP. Był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka", wiedeńskiej Secesji i towarzystwa "Sztuka Podhalańska". Uznawany jest - obok S. Filipkieiwcza i L. Misky`ego - za jednego z najwybitniejszych kontynuatorów symbolistycznej formuły pejzażowego malarstwa Stanisławskiego. Urtwalał widoki Wołynia, Podola, Spisza, Orawy, okolic Krakowa i Zakopanego. Pozostając pod przemożnym wpływem sztuki Stanisławskiego malował gęstą olejną farbą o równomiernym natężeniu barw stosując niewielkie napięcia walorowe. Od 1906 r. Kamocki monumentalizuje tematy pejzażowe opracowywane wcześniej w niewielkich formatowo obrazach. Artysta syntetyzuje teraz formy, kształty buduje dynamicznie kładzioną plamą barwną, traktując dekoracyjnie poszczególne elementy pejzażu. Takie właśnie cechy stylistyczne ma oferowany obraz datowany na 1909 r. Pejzaż przedstawia drogę biegnącą pośród kwitnących kartoflisk i łanów zbóż w głąb obrazowej przestrzeni. Tylko Kamocki i może jeden jeszcze malarz, Stanisław Czajkowski potrafili uchwycić tak sugestywnie atmosferę charakterystyczną dla polskiego pejzażu, nastrój pochmurnego dnia z rozproszonym, szarawym światłem odbierającym barwom ich intensywność i wprowadzającym ton melancholii. W omawianym obrazie artysta, korzystając z lekcji swego mistrza, Stanisławskiego, operuje wyrazistą malarską materią, buduje formy szerokim duktem pędzla maksymalnie syntetyzując najdalsze plany i stopniowo nasycając je błękitami.