Pochodził z Podola. W l. 1915-1921 studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem W.Weissa. Prezentował swoje prace na wystawach Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka" i grupy Formistów. W l. 1921-23 kontynuował studia malarskie w Paryżu; w 1922 r. wziął udział w ekspozycji "La Jeune Pologne" w Gallerie Crillon. Był członkiem ugrupowań o kolorystycznej orientacji, Cechu Artystów Plastyków "Jednoróg" (od 1926) i Zwornika (od 1933). Po wojnie włączył się w działalność ZPAP; był wielokrotnie nagradzany. W 1945 r. został mianowany profesorem krakowskiej ASP. Postawa artystyczna Fedkowicza ukształtowała się w sferze oddziaływania malarstwa członków "Sztuka", głównie W.Weissa, J.Stanisławskiego, K.Sichulskiego i F.Pautscha. We wczesnej fazie twórczości artysta czerpał także inspiracje z estetyki kubizmu. W czasie pobytu w Paryżu w l. 1921-23 pojawił się w jego malarstwie pierwiastek klasycyzujący. Począwszy od lat 30. w sztuce Fedkowicza nastąpiło wyzwolenie koloru; barwy nabrały głębi i mocy. Oferowany obraz przedstawia sfalowany, podgórski pejzaż, którego znaczeniową figurą staje się ujęta na pierwszym planie kwitnąca jabłoń. Sposób zakomponowania obrazu, dominujący w nim linearyzm ujawniający się szczególnie w sieci tworzonej przez gałęzie drzewa, rozbicie plamy barwnej pionowymi uderzeniami pędzla i jej dekoracyjne ograniczenie do żółcieni, błękitów i bieli; wszystko to wskazuje na źródła inspiracji artysty - malarstwo pejzażowe Jana Stanisławskiego, a pośrednio na impresjonizm i sztukę Japonii.