Alfons Karpiński uczył się malarstwa w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych w latach 1891-1899. Następnie podjął studia w monachijskiej Akademii u A. Azbego. Jeszcze kilka lat poświęcił nauce w czasie pobytu w Wiedniu i w Paryżu. Podróżował również do Włoch i do Anglii. Na stałe związał się z krakowskim środowiskiem artystycznym. Należał do Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka” i do grupy „Zero”. Został członkiem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Brał udział w bardzo wielu wystawach krajowych i zagranicznych. W początkowym okresie twórczości podejmował tematy rodzajowe, pejzaże, portrety. W późniejszym okresie twórczości głównymi motywami jego obrazów stały się martwe natury z kwiatami - obrazy bardzo dekoracyjne, w których dominuje ciepłe w tonacji, lekko rozproszone światło, rozmywające delikatnie kontury przedmiotów. Trafność rysunku i precyzyjne użycie plam barwnych jest równoważnym walorem z ulotnością przedstawionych motywów i subtelnym niedopowiedzeniem formy. Te cechy wyraźnie charakteryzują przedstawiony obraz.