Tadeusz Makowski (właściwie Józef Tadeusz) studiował równolegle na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego i w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowniach J. Unierzyskiego, J. Mehoffera i J. Stanisławskiego. W 1909 r. wyjechał do Monachium, skąd udał się do Paryża, by pozostać tam do końca życia. Początkowo malował widoki miejskie oraz kompozycje inspirowane twórczością Puvis de Chavannesa. Około 1910 r. zaprzyjaźnił się z kubistami - A. Gleizesem, J. Metzingerem, A. Archipenką, co miało wpływ na jego malarstwo. Około 1913 r. odszedł od geometryzacji przedstawień i zainteresował się "materialną stroną przedmiotów w obrazie". Wyjechał do Bretanii, gdzie gościł u Wł. Ślewińskiego (1914-1915). Zaczął malować kwiaty, martwe natury, pejzaże oraz sceny z życia miejscowych chłopów. W 1918 r. pojawił się główny motyw jego dalszej twórczości - postać dziecka. Pod koniec lat 20-tych ukształtował się dojrzały styl artysty.
Charakteryzował się on syntetycznymi, zgeometryzowanymi formami obwiedzionymi konturem, z jednoczesnym zagęszczeniem malarskiej materii. Artysta upraszczał kształty, sprowadzając je do podstawowych figur: trójkątów, walców, stożków. Głównymi postaciami jego obrazów stały się: groteskowa lalka starca oraz dziecko-pierrot, którym towarzyszyły często maski i inne rekwizyty.
Olej na płótnie naklejony na sklejkę
35 x 24,3 cm
Sygnowany p.d. - "Tadé Makowski"
Tadeusz Makowski (właściwie Józef Tadeusz) studiował równolegle na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego i w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowniach J. Unierzyskiego, J. Mehoffera i J. Stanisławskiego. W 1909 r. wyjechał do Monachium, skąd udał się do Paryża, by pozostać tam do końca życia. Początkowo malował widoki miejskie oraz kompozycje inspirowane twórczością Puvis de Chavannesa. Około 1910 r. zaprzyjaźnił się z kubistami - A. Gleizesem, J. Metzingerem, A. Archipenką, co miało wpływ na jego malarstwo. Około 1913 r. odszedł od geometryzacji przedstawień i zainteresował się "materialną stroną przedmiotów w obrazie". Wyjechał do Bretanii, gdzie gościł u Wł. Ślewińskiego (1914-1915). Zaczął malować kwiaty, martwe natury, pejzaże oraz sceny z życia miejscowych chłopów. W 1918 r. pojawił się główny motyw jego dalszej twórczości - postać dziecka. Pod koniec lat 20-tych ukształtował się dojrzały styl artysty.
Charakteryzował się on syntetycznymi, zgeometryzowanymi formami obwiedzionymi konturem, z jednoczesnym zagęszczeniem malarskiej materii. Artysta upraszczał kształty, sprowadzając je do podstawowych figur: trójkątów, walców, stożków. Głównymi postaciami jego obrazów stały się: groteskowa lalka starca oraz dziecko-pierrot, którym towarzyszyły często maski i inne rekwizyty.