Edukację artystyczną rozpoczął w latach 1910-13 w pracowniach I. Bolszakowa i K. Juona w Moskwie, studiując równolegle prawo. W latach 1915-21 kształcił się w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem W. Weissa. W 1918 r. zaczął prowadzić Wolną Szkołę Malarstwa i Rysunków Ludwiki Mehofferowej w Krakowie, którą kierował do 1931 roku. W 1921 r. współpracował jako ilustrator z tygodnikiem "Maski". W latach 1921-23 kontynuował studia malarskie w Paryżu jako stypendysta rządu francuskiego. Był członkiem ugrupowań o kolorystycznej orientacji, Cechu Artystów Plastyków "Jednoróg" (od 1926 r.) i "Zwornika" (od 1933 r.). Uczestniczył w wielu ogólnopolskich wystawach i prezentacjach sztuki polskiej za granicą organizowanych przez Towarzystwo Szerzenia Sztuki Polskiej wśród Obcych. Po wojnie rozpoczął działalność w Związku Polskich Artystów Plastyków. W 1945 r. został mianowany profesorem krakowskiej ASP; pełnił też funkcję dziekana Wydziału Malarstwa i prorektora macierzystej uczelni. W latach 30. twórczość Fedkowicza wpisała się w nurt polskiego koloryzmu zainicjowany przez kapistów. W jego malarstwie barwy nabrały głębi i mocy, były dynamicznie nakładane na płótno. Kształty artysta obrysowywał czarnym konturem. Wprowadził zróżnicowane, bogate efekty fakturowe. Gamę kolorystyczną jego obrazów zdominowały ciepłe brązy, subtelne błękity, szarości i zielenie. Stonowaną kolorystykę ożywiały akcenty oranżów, różów i czerwieni. Od lat 40. kluczowym motywem w repertuarze tematycznym Fedkowicza była martwa natura, niemal zawsze zawierająca kwiaty.