"W latach 1908-1911 Gwozdecki malował gównie martwe natury, a zwłaszcza kompozycje kwiatowe, które stanowiły pretekst do przeprowadzenia czysto formalnych eksperymentów w zakresie kompozycji i koloru. W kompozycjach tych niezmiennie powtarzają się te same wazony, szkło, a nawet kwiaty, szczególnie ulubione róże, piwonie, irysy, bławatki. /.../ Obrazy te naznaczone są pewną niecierpliwością, widoczną w dynamicznym, dramatycznie szkicowym sposobie traktowania plamy i budowania kształtu oraz przechodzeniem od bardziej wykończonych (kwiaty) do szkicowych (tło) partii płótna, z pozostawieniem postrzępionych skrawków płótna na brzegach. /..../ Pokazane na wystawie w 1911 roku, w Poznaniu, zostały w następujący sposób scharakteryzowane przez jednego z recenzentów: "Orgiastyczny Gwozdecki kochający się w płomienistości barw, przy tym niezrównany zmysł dekoracyjny, dał nam kilka wizerunków kwiatów palących się w namiętnych ogniach. Gdyby duszą kwiatu była barwa, trudno byłoby lepiej ją uwydatnić."
(cyt. za: A. Lipa, Zaklinacz lalek. Życie i twórczość Gustawa Gwozdeckiego, wyd. Neroton 2003, s. 101, 102).


W roku 1911 Gwozdecki kilkakrotnie pokazywał swoje "kwiaty" w Krakowie. Ten konkretny obraz - przysłany na wystawę z Paryża - jest wymieniony w katalogu TPSP z czerwca 1911 r. Zapis katalogowy koresponduje z tekstem na nalepce wystawowej.

Gustaw Gwozdecki (Warszawa 1880 - Paryż 1935) - malarz, rzeźbiarz i grafik; studiował w Warszawie, w 1899 w Monachium, następnie w u Jana Stanisławskiego w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, a później w prywatnej szkole Konrada Krzyżanowskiego w Warszawie. W 1903 wyjechał do Paryża, gdzie uczył się jeszcze w pracowni rzeźbiarza Ponscarme’a. W Paryżu od 1904 wielokrotnie wystawiał swoje obrazy i rzeźby w Salon de la Sociéte des Beaux-Arts i Salon d’Automne. W 1912 i 1913 urządził we własnej pracowni wystawy indywidualne przyciągając uwagę francuskich krytyków, m.in. Andre Salmona i Guillaume’a. Apollinaire’a. Swoje prace przesyłał także na wystawy krajowe (m.in. wystawy "Sztuki” i grupy Formistów). Był ważną postacią polskiej kolonii artystycznej we Francji. W 1914 dzięki jego staraniom otwarto w Paryżu polską Akademię Malarstwa (jej działalność przerwał wybuch I wojny światowej). W 1915 był w Nowego Jorku i odtąd jeździł tam wielokrotnie, działając, m.in. w Komitecie Stosunków Artystycznych Polsko-Amerykańskich i wystawiając swoje malarskie i rzeźbiarskie prace. Zajmował się teorią sztuki, publikował artykuły o malarstwie, był autorem książki O ewolucji w malarstwie. Ponadto był kompozytorem i pianistą. W malarskiej twórczości artysty widoczna jest ewolucja formy jego dzieł - od wczesnych prac związanych nurtami symbolizmu i ekspresjonizmu, poprzez wyraźną fascynację fowizmem, sztuką Matisse’a i van Dongena, aż do obrazów zbliżonych formą do klasycyzmu lat dwudziestych. Malował pejzaże, portrety, kompozycje symboliczne, martwe natury oraz bukiety kwiatów nawiązujące do kompozycji malarzy japońskich działających w latach dwudziestych w Paryżu.