W prezentowanej kompozycji, pochodzącej z lat 40, przejawia się dobitnie dekoracyjny zmysł Menkesa, który w amerykańskim okresie jego twórczości przybierał coraz to nowy kształt. Świetlista, intensywna kolorystyka oparta jest tu na akordzie karminów, seledynów, błękitów, podbitych oranżem brązów i złamanych bieli. Rozbudowany motyw kwiatów wydobyty został szybkim, dynamicznym duktem pędzla, zamaszystym konturem, miejscami uwalniającym się od plamy barwnej, gdzie indziej zanikającym.