Syn i uczeń wybitnego "monachijczyka" Alfreda Wierusza-Kowalskiego. Początkowo studiował na Wydziale Architektury w Technische Hochschule w Monachium (1902-03), potem kształcił się w monachijskiej pracowni S. Hollosy`ego, Academié Julian i Academie Vitti. Uprawiał malarstwo sztalugowe, posługiwał się techniką olejną, temperą i sangwiną. Najczęstszymi tematami podejmowanymi przez artystę były portrety i pejzaże. Twórca prowadził aktywną działalność wystawienniczą, swoje prace prezentował m.in.: w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych, na Wystawie Artystów Polskich w Mińsku (1911), Wystawie Wileńskiego Towarzystwa Artystów Niezależnych (1929-38), z grupą Zachęta (1960-68) oraz w wielu miastach Polski i Europy. Czesław Wierusz-Kowalski był również nauczycielem oraz działaczem kultury. Od roku 1921 był kierownikiem Oddziału Kultury i Ochrony zabytków w Departamencie Oświaty Litwy Środkowej, piastował również stanowisko prezesa Międzyzwiązkowej Komisji Kulturalno-Artystycznej. Był współzałożycielem oraz redaktorem wileńskiego miesięcznika "Południe". W latach 1923-25 współorganizował z W. Lichtarowiczem Towarzystwo Koszykarskie Kosz oraz Zawodową Szkołę Koszykarską. W latach 1926-29 pracował jako wizytator i instruktor rysunku i robót ręcznych w szkołach średnich okręgu wileńskiego. Współtworzył powstały w roku 1937 Instytut Rzemieślniczy przy Wileńskiej Izbie Rzemieślniczej. W latach 1948-56 wykładał rysunek w szkołach średnich Trójmiasta, tam też współorganizował BWA. Współpracował przy ochronie zabytków, m.in. z Muzeum Kaszubskim w Kartuzach. Był też współorganizatorem Towarzystwa Popierania Folkloru Kaszubskiego.