Zbigniew Pronaszko - malarz, rze¼biarz, scenograf i pedagog. Naukę malarstwa rozpoczął w kijowskiej Szkole Sztuk Pięknych, a w latach 1906-11 kontynuował ją w krakowskiej Akademii u Teodora Axentowicza i Jacka Malczewskiego. W roku 1910 podróżował do Włoch i Francji. W czasie I wojny światowej mieszkał i działał w Zakopanem. Był współzałożycielem grupy Formistów (1917), której program opracował wraz z bratem Andrzejem i Tytusem Czyżewskim. Ponadto należał do Zrzeszenia Artystów Plastyków Zwornik oraz do Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka, z którymi wspólnie wystawiał swoje prace. W roku 1937 na wystawie w Paryżu został nagrodzony złotym medalem. W latach 1923-25 był profesorem na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu wileńskiego, następnie mieszkał w Krakowie i nauczał w Wolnej Szkole Malarstwa i Rysunku Ludwiki i Wilhelma Mehofferów, a po roku 1945 w Akademii Sztuk Pięknych. Malował przede wszystkim portrety, sceny rodzajowe, akty, pejzaże i martwe natury. Zajmował się także rze¼bą (pomnik Adama Mickiewicza w Wilnie; 1922), scenografią teatralną i malarstwem ściennym (plafony wawelskie).
Olej, płótno; 70 x 42,5 cm
Sygnowany p.d.: Z. PRONASZKO
Na górnej listwie krosna napis: Z. Pronaszko; na bocznej nalepka papierowa z pieczątkami P.P. Desy z Krakowa i Warszawy z wpisanym odręcznie nazwiskiem malarz i tytułem obrazu.
Zbigniew Pronaszko - malarz, rze¼biarz, scenograf i pedagog. Naukę malarstwa rozpoczął w kijowskiej Szkole Sztuk Pięknych, a w latach 1906-11 kontynuował ją w krakowskiej Akademii u Teodora Axentowicza i Jacka Malczewskiego. W roku 1910 podróżował do Włoch i Francji. W czasie I wojny światowej mieszkał i działał w Zakopanem. Był współzałożycielem grupy Formistów (1917), której program opracował wraz z bratem Andrzejem i Tytusem Czyżewskim. Ponadto należał do Zrzeszenia Artystów Plastyków Zwornik oraz do Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka, z którymi wspólnie wystawiał swoje prace. W roku 1937 na wystawie w Paryżu został nagrodzony złotym medalem. W latach 1923-25 był profesorem na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu wileńskiego, następnie mieszkał w Krakowie i nauczał w Wolnej Szkole Malarstwa i Rysunku Ludwiki i Wilhelma Mehofferów, a po roku 1945 w Akademii Sztuk Pięknych. Malował przede wszystkim portrety, sceny rodzajowe, akty, pejzaże i martwe natury. Zajmował się także rze¼bą (pomnik Adama Mickiewicza w Wilnie; 1922), scenografią teatralną i malarstwem ściennym (plafony wawelskie).