Tadeusz Walkowski w latach 1910-1914 studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium pod kierunkiem A. Janka, L. Hertericha i H. Zügla. Naukę malarstwa uzupełniał u M. Bergmana w Woerth. W 1912 roku zaczął studiować medycynę na Uniwersytecie w Monachium, którą ukończył w 1921 roku na Uniwersytecie Lwowskim. W tymże roku osiadł na stałe w Poznaniu. Podróże artystyczne odbył między innymi do Francji, Wielkiej Brytanii, Włoch i Niemiec. W latach 1938-1939 przebywał w Egipcie, skąd przywiózł wiele prac w postaci studiów, szkiców i gotowych obrazów. Walkowski był członkiem i założycielem grupy artystów wielkopolskich "Plastyka", z którą często wystawiał w Poznaniu i całym kraju. Na "Salonie zimowym 1932" w Zachęcie uzyskał brązowy medal za obraz Libelt na barykadzie w Berlinie oraz w 1935 roku otrzymał nagrodę artystyczną miasta Poznania. Po wybuchu II wojny światowej został wysiedlony z Poznania, przebywał w majątku Czechy następnie przeniósł się do Kobierzyna, później do Tarnowa, gdzie zmarł. Walkowski malował głównie kompozycje figuralne, sceny rodzajowe, portrety, krajobrazy, jak również martwe natury i kwiaty. Szczególnie celował w studiach animalistycznych, odznaczających się soczystym kolorytem i bogatą grą świateł i cieni, w których wyczuwa się wpływ jego nauczyciela H. Zügla. W 1958 roku odbyła się w Poznaniu wystawa pośmiertna Walkowskiego, na której zgromadzono 82 prace olejne, szkice z lat wojny i fotografie prac zaginionych. Prace artysty znajdują się w Muzeum Narodowym w Poznaniu oraz w zbiorach prywatnych.