Był współtwórcą polskiej awangardy konstruktywistycznej. Malarz, projektant wnętrz, scenografii i grafiki książkowej, autor tekstów o sztuce. W latach 1913-20 studiował w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowni prof. Stanisława Lentza. Debiutował w 1920 roku na wystawie Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. W latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku związany był z najważniejszymi awangardowymi ugrupowaniami w kraju (Blok, Praesens) i Europie (Cercle et Carré, Abstraction-Création). Był współredaktorem pism "L`Art Contemporaine", "L`Art Concret", "Europa", "Pion", "Nike", "Wiadomości Literackie", "Grafika", "Kuźnica"). W 1924-37 wyjeżdżał kilkakrotnie za granicę, głównie do Francji. We wczesnym okresie twórczości nawiązywał do kubizmu, później, jako jeden z prekursorów abstrakcji geometrycznej w malarstwie polskim, czerpał inspiracje z suprematyzmu Kazimierza Malewicza, neoplastycyzmu Pieta Mondriana, konstruktywizmu i puryzmu. W latach 1929-31 współtworzył Międzynarodową Kolekcję Sztuki Nowoczesnej Muzeum Sztuki w Łodzi. Po II wojnie światowej, powrócił na pewien czas do sztuki przedstawieniowej; malował portrety i kompozycje figuralne. Po pobycie we Francji w 1957 roku zaczął tworzyć kompozycje bezprzedmiotowe z pogranicza malarstwa i płaskorzeźby, używając różnorodnych materiałów i uzyskując efekt zmienności obrazu i ruchu. Jego wystawa w warszawskim Związku Literatów Polskich w 1955 roku stała się ważną manifestacją awangardy po okresie socrealizmu. Przez cały czas poszukiwał formy zdyscyplinowane, obiektywne, które wzbogacał o różnorodne elementy fakturowe i barwne. Henryk Stażewski uważany jest za najwybitniejszego i najbardziej konsekwentnego przedstawiciela abstrakcji geometrycznej w sztuce polskiej. Brał udział we wszystkich znaczących wystawach polskiej sztuki nowoczesnej w kraju i za granicą oraz w wielu wystawach międzynarodowych. Za swoją twórczość otrzymał szereg nagród i wyróżnień, m.in. Nagrodę Fundacji im. Andrzeja Jurzykowskiego w Nowym Jorku (1966), Nagrodę Krytyków im. Cypriana Kamila Norwida w Warszawie (1969), Nagrodę im. Gottfrieda Herdera w Wiedniu (1972). W 1966 roku wziął udział w XXXIII Biennale Sztuki w Wenecji, prezentując reliefy metalowe i został wyróżniony mention honorable za wkład w rozwój międzynarodowego ruchu konstruktywistycznego. Prace Stażewskiego znajdują się we wszystkich liczących się zbiorach muzealnych w Polsce oraz w wielu prestiżowych kolekcjach światowych, m.in. w Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Tate Gallery w Londynie, Kröller & Müller Museum w Otterlo, Guggenheim Museum w Nowym Jorku, jak również w najbardziej znaczących kolekcjach prywatnych, m.in. w kolekcji Denis René. Warto dodać, że właśnie w paryskiej Galerie Denis René w 1958 roku odbyła się wielka wystawa zatytułowana Precurseurs de l`art abstraite en Pologne, na której obrazy Stażewskiego pokazano razem z pracami Kazimierza Malewicza, Katarzyny Kobro, Władysława Strzemińskiego i Henryka Berlewiego.
Technika własna, płyta; 20 x 20
Sygnowane p. d.: H. Stażewski
Był współtwórcą polskiej awangardy konstruktywistycznej. Malarz, projektant wnętrz, scenografii i grafiki książkowej, autor tekstów o sztuce. W latach 1913-20 studiował w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowni prof. Stanisława Lentza. Debiutował w 1920 roku na wystawie Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. W latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku związany był z najważniejszymi awangardowymi ugrupowaniami w kraju (Blok, Praesens) i Europie (Cercle et Carré, Abstraction-Création). Był współredaktorem pism "L`Art Contemporaine", "L`Art Concret", "Europa", "Pion", "Nike", "Wiadomości Literackie", "Grafika", "Kuźnica"). W 1924-37 wyjeżdżał kilkakrotnie za granicę, głównie do Francji. We wczesnym okresie twórczości nawiązywał do kubizmu, później, jako jeden z prekursorów abstrakcji geometrycznej w malarstwie polskim, czerpał inspiracje z suprematyzmu Kazimierza Malewicza, neoplastycyzmu Pieta Mondriana, konstruktywizmu i puryzmu. W latach 1929-31 współtworzył Międzynarodową Kolekcję Sztuki Nowoczesnej Muzeum Sztuki w Łodzi. Po II wojnie światowej, powrócił na pewien czas do sztuki przedstawieniowej; malował portrety i kompozycje figuralne. Po pobycie we Francji w 1957 roku zaczął tworzyć kompozycje bezprzedmiotowe z pogranicza malarstwa i płaskorzeźby, używając różnorodnych materiałów i uzyskując efekt zmienności obrazu i ruchu. Jego wystawa w warszawskim Związku Literatów Polskich w 1955 roku stała się ważną manifestacją awangardy po okresie socrealizmu. Przez cały czas poszukiwał formy zdyscyplinowane, obiektywne, które wzbogacał o różnorodne elementy fakturowe i barwne. Henryk Stażewski uważany jest za najwybitniejszego i najbardziej konsekwentnego przedstawiciela abstrakcji geometrycznej w sztuce polskiej. Brał udział we wszystkich znaczących wystawach polskiej sztuki nowoczesnej w kraju i za granicą oraz w wielu wystawach międzynarodowych. Za swoją twórczość otrzymał szereg nagród i wyróżnień, m.in. Nagrodę Fundacji im. Andrzeja Jurzykowskiego w Nowym Jorku (1966), Nagrodę Krytyków im. Cypriana Kamila Norwida w Warszawie (1969), Nagrodę im. Gottfrieda Herdera w Wiedniu (1972). W 1966 roku wziął udział w XXXIII Biennale Sztuki w Wenecji, prezentując reliefy metalowe i został wyróżniony mention honorable za wkład w rozwój międzynarodowego ruchu konstruktywistycznego. Prace Stażewskiego znajdują się we wszystkich liczących się zbiorach muzealnych w Polsce oraz w wielu prestiżowych kolekcjach światowych, m.in. w Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Tate Gallery w Londynie, Kröller & Müller Museum w Otterlo, Guggenheim Museum w Nowym Jorku, jak również w najbardziej znaczących kolekcjach prywatnych, m.in. w kolekcji Denis René. Warto dodać, że właśnie w paryskiej Galerie Denis René w 1958 roku odbyła się wielka wystawa zatytułowana Precurseurs de l`art abstraite en Pologne, na której obrazy Stażewskiego pokazano razem z pracami Kazimierza Malewicza, Katarzyny Kobro, Władysława Strzemińskiego i Henryka Berlewiego.