W latach 1950-1956 studiował na ASP w Krakowie. Był uczniem Z. Radnickiego, Z. Pronaszki, Cz. Rzepińskiego i J. Sterna. Urbanowicz wystawiał po raz pierwszy z grupą przyjaciół, którą współtworzyli B. Kwaśniewska, J. Jończyk, J. Tarabuła, J. Wroński. Potem dołączyła do nich D. Urbanowicz. Do młodych artystów przylgnęły nazwy "Grupa Pięciu" i "Grupa Nowohucka". Pod koniec lat pięćdziesiątych to właśnie oni współtworzyli jedno z najciekawszych zjawisk sztuki powojennej, jakim było malarstwo materii. W 1959 r. na III Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Warszawie Urbanowicz pokazał Czarny Kwadrat, w tym też czasie rozpoczął pracę nad Srebrnym. Tworząc reliefy, artysta wykorzystywał zaschniętą farbę, mieszaniny kaszy, kawy i pigmentów, szmaciane ścinki, sznurki. Swoje obrazy zszywał, wypalał, nasączał zaprawą, szlifował. W twórczości ostatnich lat artysta syntetyzuje dotychczasowe doświadczenia, powraca do malarstwa strukturalnego, łącząc je z ekspresyjnym kolorem i dynamiczną linią.
Technika mieszana na płótnie
66 x 66,5 cm
Sygnowany na odwrocie - "WITOLD URBANOWICZ"
Wystawiany - Witold Urbanowicz, Stare i nowe, Polski Dom Aukcyjny "SZTUKA", Hôtel de Saxe, Warszawa 12 II - 10 III 2004, Pałac Larischa, Kraków 18 III - 10 IV 2004 r.
Literatura - Witold Urbanowicz, Stare i nowe, katalog wystawy, red. Józef Grabski, Kraków-Warszawa 2004, s. 68 (reprodukcja).
W latach 1950-1956 studiował na ASP w Krakowie. Był uczniem Z. Radnickiego, Z. Pronaszki, Cz. Rzepińskiego i J. Sterna. Urbanowicz wystawiał po raz pierwszy z grupą przyjaciół, którą współtworzyli B. Kwaśniewska, J. Jończyk, J. Tarabuła, J. Wroński. Potem dołączyła do nich D. Urbanowicz. Do młodych artystów przylgnęły nazwy "Grupa Pięciu" i "Grupa Nowohucka". Pod koniec lat pięćdziesiątych to właśnie oni współtworzyli jedno z najciekawszych zjawisk sztuki powojennej, jakim było malarstwo materii. W 1959 r. na III Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Warszawie Urbanowicz pokazał Czarny Kwadrat, w tym też czasie rozpoczął pracę nad Srebrnym. Tworząc reliefy, artysta wykorzystywał zaschniętą farbę, mieszaniny kaszy, kawy i pigmentów, szmaciane ścinki, sznurki. Swoje obrazy zszywał, wypalał, nasączał zaprawą, szlifował. W twórczości ostatnich lat artysta syntetyzuje dotychczasowe doświadczenia, powraca do malarstwa strukturalnego, łącząc je z ekspresyjnym kolorem i dynamiczną linią.