Fryderyk Pautsch uczył się w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u Leona Wyczółkowskiego i Józefa Unierzyskiego, dalszą edukację odbywał w paryskiej Académie Julian (od 1904 roku). Po powrocie do kraju przyjął stanowisko profesora malarstwa dekoracyjnego na uczelni artystycznej we Wrocławiu. W latach 1919-1925 pełnił funkcję dyrektora w poznańskiej Szkole Sztuk Zdobniczych; od 1925 roku wykładał na krakowskiej ASP. Jako artysta był zafascynowany Huculszczyzną i Podhalem. Malował pejzaże oraz kompozycje religijno-ekspresjonistyczne inspirowane folklorem tych regionów; a także sceny batalistyczne, portrety oraz martwe natury. W prezentowanym dziele malarz utrwala wygląd górskiego miasteczka usytuowanego w górskiej dolinie. Zachwycony ciekawym układem kompozycyjnym, jaki tworzą połyskujące w słońcu dachy domów w zestawieniu ze znajdującymi się na drugim planie wzgórzami, malarz notuje ulotną symfonię barw tego krajobrazu. Obraz malowany jest w technice zbliżonej do pointylizmu, artysta nakłada obok siebie drobne smugi farby o zróżnicowanej tonacji, które dopełniają się wzajemnie. Dzięki temu uzyskuje efekt rozwibrowania przestrzeni poprzez światło połyskujące na dachach zabudowań.