Studia artystyczne odbył w l. 1930-1935 w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Krakowie na Wydziale Grafiki. Naukę kontynuował w l. 1935-39 w warszawskiej ASP; malarstwo studiował pod kierunkiem M. Kotarbińskiego i T. Kulisiewicza, zaś grafikę u L. Wyczółkowskiego, S. Ostoi-Chrostowskiego i E. Bartłomiejczyka. Dyplom uzyskał w 1948 r. Lata wojny spędził w Wilnie. W 1945 osiadł w Toruniu, gdzie współorganizował życie artystyczne. W okresie 1945-49 pełnił funkcję adiunkta w pracowni T. Niesiołowskiego na Wydziale Sztuk Pięknych UMK. W 1949 r. przeniósł się do Warszawy, by podjąć pracę pedagogiczną w ASP; do 1953 nauczał rysunku na wydziale tkactwa artystycznego oraz na wydziale scenografii. Należał do grona organizatorów Spółdzielni Pracy Artystów Plastyków "Plastyka" w Warszawie. W 1956 otrzymał Złoty Krzyż Zasługi za dokonania na polu pedagogicznym i artystycznym. Od 1954 r. wykładał w warszawskim Państwowym Ognisku Plastycznym. Indywidualne wystawy artysty odbyły się w Warszawie w l. 1954, 1957, 1962, 1966 oraz w Toruniu w l. 1956, 1971. W swej twórczości pozostawał na uboczu współczesnych eksperymentatorskich nurtów, malując obrazy dające świadectwo zachwytowi pięknem i różnorodnością natury, utrzymane w realistycznej konwecji opartej na bezpośredniej obserwacji pejzażu i sumiennym opanowaniu tradycyjnego warsztatu. W nastrojowości i poetyckiej aurze malowanych przez Tomkiewicza pejzaży przejawiła się postawa panteisty. Swą uwagę artysta koncentrował na drzewach, tworząc wzorem młodopolskich twórców ich zindywidualizowane "portrety". Umiejętnie różnicował fakturę swych płócien, nasycał barwy światłem, modulował walory. Wyciągnął własne wnioski z lekcji Cézanne`a i postimpresjonistów. W prezentowanym obrazie czytelna jest wszechobecna w powojennym malarstwie polskim maniera kolorystyczna wraz z jej podstawowym źródłem inspiracji - sztuką francuską; zaświadcza o tym syntetyczny, sylwetowy i lekko zgeometryzowany sposób traktowania planów pejzażu oraz gama barwna konsekwentnie zdominowana przez błękity i zielenie.
olej, płótno, 60 x 90
sygn. p.d.: Z. Tomkiewicz 1948
na odwrociu namalowany portret męski.
Studia artystyczne odbył w l. 1930-1935 w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Krakowie na Wydziale Grafiki. Naukę kontynuował w l. 1935-39 w warszawskiej ASP; malarstwo studiował pod kierunkiem M. Kotarbińskiego i T. Kulisiewicza, zaś grafikę u L. Wyczółkowskiego, S. Ostoi-Chrostowskiego i E. Bartłomiejczyka. Dyplom uzyskał w 1948 r. Lata wojny spędził w Wilnie. W 1945 osiadł w Toruniu, gdzie współorganizował życie artystyczne. W okresie 1945-49 pełnił funkcję adiunkta w pracowni T. Niesiołowskiego na Wydziale Sztuk Pięknych UMK. W 1949 r. przeniósł się do Warszawy, by podjąć pracę pedagogiczną w ASP; do 1953 nauczał rysunku na wydziale tkactwa artystycznego oraz na wydziale scenografii. Należał do grona organizatorów Spółdzielni Pracy Artystów Plastyków "Plastyka" w Warszawie. W 1956 otrzymał Złoty Krzyż Zasługi za dokonania na polu pedagogicznym i artystycznym. Od 1954 r. wykładał w warszawskim Państwowym Ognisku Plastycznym. Indywidualne wystawy artysty odbyły się w Warszawie w l. 1954, 1957, 1962, 1966 oraz w Toruniu w l. 1956, 1971. W swej twórczości pozostawał na uboczu współczesnych eksperymentatorskich nurtów, malując obrazy dające świadectwo zachwytowi pięknem i różnorodnością natury, utrzymane w realistycznej konwecji opartej na bezpośredniej obserwacji pejzażu i sumiennym opanowaniu tradycyjnego warsztatu. W nastrojowości i poetyckiej aurze malowanych przez Tomkiewicza pejzaży przejawiła się postawa panteisty. Swą uwagę artysta koncentrował na drzewach, tworząc wzorem młodopolskich twórców ich zindywidualizowane "portrety". Umiejętnie różnicował fakturę swych płócien, nasycał barwy światłem, modulował walory. Wyciągnął własne wnioski z lekcji Cézanne`a i postimpresjonistów. W prezentowanym obrazie czytelna jest wszechobecna w powojennym malarstwie polskim maniera kolorystyczna wraz z jej podstawowym źródłem inspiracji - sztuką francuską; zaświadcza o tym syntetyczny, sylwetowy i lekko zgeometryzowany sposób traktowania planów pejzażu oraz gama barwna konsekwentnie zdominowana przez błękity i zielenie.