Do obrazu jest dołączona opinia dr Stefanii Krzysztofowicz-Kozakowskiej z kwietnia 2023 r.
Gerson był znakomitym pejzażystą, współtwórcą warszawskiej szkoły pejzażowej, któremu inspiracji dostarczały wędrówki piechotne po kraju, a w szczególności po Tatrach i Podhalu, gdzie po raz pierwszy przyjechał w roku 1860 w towarzystwie Alfreda Schouppe i Marcina Olszyńskiego. Na lata osiemdziesiąte i dziewięćdziesiąte przypada apogeum twórcze Wojciecha Gersona, wykorzystującego wówczas tradycję romantyzmu i nastrojowość epoki biedermeieru; zwiększa się jego zainteresowanie tematyką górską, wzrasta częstotliwość wyjazdów w Tatry i na Podhale. Wędruje po górach, gdzie w plenerze robi rysunkowe i akwarelowe studia przygotowawcze, służące za podstawę dla, powstających wyłącznie w pracowni, olejnych prac. Malował skaliste wierchy, górskie stawy, strumienie, doliny, wodospady, odtwarzał niekiedy groźny nastrój majestatycznych gór.
Krajobraz tatrzański z sosnami został namalowany z zachowaniem wszelkich zasad realizmu, z precyzyjnym zainteresowaniem wszelkich detali przyrody, zwłaszcza pierwszego planu, przy użyciu zgaszonej palety kolorystycznej, zdominowanej przez odcienie zieleni i ugry, które dają złotawy w tonacji koloryt i efekt świetlistości; powierzchnia obrazu potraktowana została gładko.
Dzieło to wpisuje się w cykl pejzaży tatrzańskich Wojciecha Gersona z lat około 1880-1890. W omawianej kompozycji widoczne są wyraźne analogie w sposobie traktowania pejzażu tatrzańskiego z takimi pracami jak np:. Dolina Bramki w Tatrach z 1890 r. (Muzeum Narodowe w Krakowie), Pejzaż górski z 1885 r. (Muzeum Narodowe w Warszawie), Widok z okolic Morskiego Oka z ok. 1888 (Muzeum Narodowe we Wrocławiu) czy Wyschnięty potok w Tatrach z 1893 r. (Muzeum Narodowe w Warszawie).
Z opinii dr Stefanii Krzysztofowicz-Kozakowskiej
olej, płótno
69,5 x 55,5 cm
sygn. l.d.: GW | 1889
Do obrazu jest dołączona opinia dr Stefanii Krzysztofowicz-Kozakowskiej z kwietnia 2023 r.
Gerson był znakomitym pejzażystą, współtwórcą warszawskiej szkoły pejzażowej, któremu inspiracji dostarczały wędrówki piechotne po kraju, a w szczególności po Tatrach i Podhalu, gdzie po raz pierwszy przyjechał w roku 1860 w towarzystwie Alfreda Schouppe i Marcina Olszyńskiego. Na lata osiemdziesiąte i dziewięćdziesiąte przypada apogeum twórcze Wojciecha Gersona, wykorzystującego wówczas tradycję romantyzmu i nastrojowość epoki biedermeieru; zwiększa się jego zainteresowanie tematyką górską, wzrasta częstotliwość wyjazdów w Tatry i na Podhale. Wędruje po górach, gdzie w plenerze robi rysunkowe i akwarelowe studia przygotowawcze, służące za podstawę dla, powstających wyłącznie w pracowni, olejnych prac. Malował skaliste wierchy, górskie stawy, strumienie, doliny, wodospady, odtwarzał niekiedy groźny nastrój majestatycznych gór.
Krajobraz tatrzański z sosnami został namalowany z zachowaniem wszelkich zasad realizmu, z precyzyjnym zainteresowaniem wszelkich detali przyrody, zwłaszcza pierwszego planu, przy użyciu zgaszonej palety kolorystycznej, zdominowanej przez odcienie zieleni i ugry, które dają złotawy w tonacji koloryt i efekt świetlistości; powierzchnia obrazu potraktowana została gładko.
Dzieło to wpisuje się w cykl pejzaży tatrzańskich Wojciecha Gersona z lat około 1880-1890. W omawianej kompozycji widoczne są wyraźne analogie w sposobie traktowania pejzażu tatrzańskiego z takimi pracami jak np:. Dolina Bramki w Tatrach z 1890 r. (Muzeum Narodowe w Krakowie), Pejzaż górski z 1885 r. (Muzeum Narodowe w Warszawie), Widok z okolic Morskiego Oka z ok. 1888 (Muzeum Narodowe we Wrocławiu) czy Wyschnięty potok w Tatrach z 1893 r. (Muzeum Narodowe w Warszawie).
Z opinii dr Stefanii Krzysztofowicz-Kozakowskiej