Osobnym tematem akwarel są wiejskie drewniane kościółki w Osieku (1906 i 1915), Łodygowicach (1918) czy Mikuszowicach (1911 i 1913), w których refleksy słoneczne, cienie drzew wykonywane rozwodnionymi akwarelami tworzą niespokojną, migotliwą kompozycję wzajemnie przenikających się i zlewających się przypadkowych plam. (J. Malinowski, Julian Fałat, Warszawa 1987, s. 41)

W l. 90. XIX w. Fałat-realista zainteresował się światłem; osiągnął niebywałą swobodę i lekkość pędzla. To przejście na pozycje impresjonizmu, połączone z fascynacją estetyką japońską, zaowocowało konwencją, która wpłynęła na kolejne pokolenie polskich malarzy. Fałat zyskał zaś sławę czołowego pejzażysty okresu Młodej Polski.