Twórczość Jana Dobkowskiego stanowi wyjątkowe zjawisko na tle polskiej sztuki współczesnej. W 1967 roku Jan Dobkowski, wraz z Jurrym Zielińskim zorganizował w warszawskim Klubie Medyka wystawę Neo-Neo-Neo. Nazwa ta doskonale obrazowała i oddawała zamysł twórczy tego ważnego, choć krótkotrwałego kolektywu. Chodziło o odcięcie się od wszystkiego, co było wcześniej, pozostawiając jako uprawnione jedynie nawiązanie do tego czego „jeszcze nie było”. I rzeczywiście płótna uproszczone najpierw do kilku kolorów, a następnie zredukowane do dosłownie dwóch tj. zieleni i czerwieni nie mieściły się w głowach ani profesorów akademii tamtego czasu, ani w kanonie tego, co było uznawano za ‘normalne’ w malarstwie. Przez niektórych uznawany za jedynego w Polsce przedstawiciela pop-artu, przez innych zwany plakacistą malarstwa, Dobkowski konsekwentnie pracował nad swoim oeuvre. Pierwszy obraz ze słynnego cyklu zielono-czerwonego Podwójna Dziewczyna znalazł się w 1968 roku w kolekcji muzeum Guggenheim w Nowym Jorku, pieczętując silną pozycję młodego twórcy na polskiej scenie artystycznej. Prace Dobkowskiego wyróżniają trzy najważniejsze cechy: mistrzostwo linii, którą tworzy całe przedstawienie i dramaturgię sytuacji. Jest to linia niepokorna, nieoczekiwana, wyrysowująca postacie i zdarzenia w zaskakujący sposób - z jednej strony realne, z drugiej nieprawdopodobne. Kolejną dystynktywną cechą tego malarstwa jest uproszczenie palety barw – zredukowane jej do dwóch niemal neonowych kolorów. Te dwie wymienione już cechy powodują, że obrazy Dobkowskiego wywołują u odbiorcy wrażenie migotania. Oko z trudem akomoduje falowanie i pulsowanie obrazu, a to co widoczne kątem oka niemal ‘wstaje z obrazu’. Następną cechą jest pozytywny stosunek do przedstawionego świata, a tematyka dotykająca erotycznych i psychologicznych relacji ludzkich jest dominująca, dzięki czemu Bożena Kowalska w swojej fundamentalnej pracy Twórcy – postawy, zakwalifikowała Dobkowskiego do grupy artystów o postawie epikurejskiej. Z pewnym uproszczeniem można powiedzieć, że była to kategoria stworzona przez Kowalską niemal wyłącznie dla Dobkowskiego. Jego twórczość zawsze stanowiła osobną kategorię. Artysta zamknął rozdział zielono-czerwonych obrazów, aby udać się na dalsze poszukiwania artystyczne. Jego kolejne prace oparte są zwykle na medytacyjnej niemal kresce, której mistrzem jest nazywany przez wielu historyków sztuki. Jedynie w okresie stanu wojennego, jego twórczość (zakazana przez cenzurę) nabrała ciężkiego, pesymistycznego wymiaru. Po kilku latach powrócił on do dalszych poszukiwań artystycznych, tworząc wiele rozpoznawalnych cykli. Prezentowana praca to inkografia jednej z najlepszych prac z okresu zielono-czerwonego. Dobkowski ukończył warszawską ASP w 1962 roku w pracowniach J. Studnickiego i J. Cybisa. Zwycięzca niezwykle ważnej Nagrody im. J. Cybisa. Jego prace pokazywane były na wielu wystawach indywidualnych i grupowych, na całym świecie. Znajdują się one w najważniejszych kolekcjach prywatnych i instytucjonalnych w Polsce i zagranicą.