W roku 1763 lokalny inspektor hut stali, niejaki Johan Wolfgang Hamman nabył gęsto zalesione rycerskie włości Wallendorf, aby założyć w nich manufakturę porcelany. W roku 1764, wraz ze swoim synem, bratem i kuzynami z rodziny Greiner, uzyskał od Saksońskiego księcia Herzoga Franza Josiasa niezbędną koncesję na prowadzenie działalności. Wallendorf był podówczas ustronnym, ubogim miasteczkiem gdzie niespełna 500 mieszkańców z radością przyjęło szansę na zatrudnienie. Fabryka ulokowano poniżej kościoła, częściowo na terenie jego posiadłości. W roku 1772 Johan Greiner wycofał się jednak z działalności, po tym jak w 1768 zmarł jego kuzyn, i założył fabrykę porcelany w Limbach. Manufakturę w Walledorfie prowadziła od tego czasu samodzielnie rodzina Hammanów. W 1776 zarządzanie przejął Ferdynand Friedrich Hamman, syn pierwotnego właściciela. Gdy zaś ten umarł w 1786 przedsięwzięciem zarządzała najpierw wdowa po nim, potem zaś ich syn Ferdynand Friedrich. Fabryka należała do rodziny aż do 1833 roku.
Porcelanowe naczynia wyrabiano pierwotnie z lokalnych szarawych glinek, które po wypaleniu dawały brudnawy kolor. Odkryte w 1780 złoża glinki kaolinowej w okolicach Bohumen przyniosły wyraźny wzrost jakości. Produkcja koncentrowała się od samego początku na serwisach do kawy, herbaty i czekolady. Oprócz tego starano się zaspokajać gusta zarówno mieszczan, jak i właścicieli ziemskich takimi produktami jak kufle do piwa, maselnice, pojemniki na tytoń, a nawet główki do fajek. Od 1770 roku produkuje się figurki. Pod koniec osiemnastego wieku rozpoczęto również produkcję produkowanych po dziś dzień zestawów naczyń z trybowanymi ściankami. Produkcję kierowano głównie na odbiorców Z Frankfurtu nad Menem, Regensburga, Norymbergii, Hamburga. Za granicę eksportowano głównie do Petersburga, Amsterdamu i Turcji - tam zwłaszcza masowo pozbawione spodeczków miseczki do kawy.
Po 1833 fabryka wielokrotnie zmieniała właścicieli, podczas pierwszej wojny światowej była zamknięta. Później zakład funkcjonował produkując dla fabryki porcelany Fraureuth, dopóki Heinz Schaubach nie uczynił Wallendorfskich wyrobów sławnymi w 1926 roku. W roku 1953 fabrykę uwłaszczono. Od roku 1990 firma funkcjonuje znowu pod nazwą "Wallendorfer Porzellanmanufaktur".
Grupa dwóch koni, wspiętych na tylnich kopytach. Figura w dynamicznym ujęciu, lecz przedstawiona w sposób bardzo dekoracyjny.
Porcelana szkliwiona; wys. 23 cm
Sygnowana: zielenią chromu podszkliwnie stempel: napis pod koroną: SCHAUBACH KUNST pod spodem dwa skrzyżowane pędzle, po bokach ornament roślinny, stempel obwiedziony wyciskanym w masie ornamentem rocaille | wycisk w masie: "1082"
W roku 1763 lokalny inspektor hut stali, niejaki Johan Wolfgang Hamman nabył gęsto zalesione rycerskie włości Wallendorf, aby założyć w nich manufakturę porcelany. W roku 1764, wraz ze swoim synem, bratem i kuzynami z rodziny Greiner, uzyskał od Saksońskiego księcia Herzoga Franza Josiasa niezbędną koncesję na prowadzenie działalności. Wallendorf był podówczas ustronnym, ubogim miasteczkiem gdzie niespełna 500 mieszkańców z radością przyjęło szansę na zatrudnienie. Fabryka ulokowano poniżej kościoła, częściowo na terenie jego posiadłości. W roku 1772 Johan Greiner wycofał się jednak z działalności, po tym jak w 1768 zmarł jego kuzyn, i założył fabrykę porcelany w Limbach. Manufakturę w Walledorfie prowadziła od tego czasu samodzielnie rodzina Hammanów. W 1776 zarządzanie przejął Ferdynand Friedrich Hamman, syn pierwotnego właściciela. Gdy zaś ten umarł w 1786 przedsięwzięciem zarządzała najpierw wdowa po nim, potem zaś ich syn Ferdynand Friedrich. Fabryka należała do rodziny aż do 1833 roku.
Porcelanowe naczynia wyrabiano pierwotnie z lokalnych szarawych glinek, które po wypaleniu dawały brudnawy kolor. Odkryte w 1780 złoża glinki kaolinowej w okolicach Bohumen przyniosły wyraźny wzrost jakości. Produkcja koncentrowała się od samego początku na serwisach do kawy, herbaty i czekolady. Oprócz tego starano się zaspokajać gusta zarówno mieszczan, jak i właścicieli ziemskich takimi produktami jak kufle do piwa, maselnice, pojemniki na tytoń, a nawet główki do fajek. Od 1770 roku produkuje się figurki. Pod koniec osiemnastego wieku rozpoczęto również produkcję produkowanych po dziś dzień zestawów naczyń z trybowanymi ściankami. Produkcję kierowano głównie na odbiorców Z Frankfurtu nad Menem, Regensburga, Norymbergii, Hamburga. Za granicę eksportowano głównie do Petersburga, Amsterdamu i Turcji - tam zwłaszcza masowo pozbawione spodeczków miseczki do kawy.
Po 1833 fabryka wielokrotnie zmieniała właścicieli, podczas pierwszej wojny światowej była zamknięta. Później zakład funkcjonował produkując dla fabryki porcelany Fraureuth, dopóki Heinz Schaubach nie uczynił Wallendorfskich wyrobów sławnymi w 1926 roku. W roku 1953 fabrykę uwłaszczono. Od roku 1990 firma funkcjonuje znowu pod nazwą "Wallendorfer Porzellanmanufaktur".
Grupa dwóch koni, wspiętych na tylnich kopytach. Figura w dynamicznym ujęciu, lecz przedstawiona w sposób bardzo dekoracyjny.