Wystawiany i opisany: Marek Włodarski (Henryk Streng) 1903-1960. Wystawa monograficzna, Muzeum Narodowe w Warszawie, grudzień 1981 - styczeń 1982, nr kat. III/255.
Z kolekcji rodziny artysty.
Wybitny malarz awangardowy. Studiował w Wolnej Akademii Sztuk Pięknych i Państwowej Szkole Przemysłowej u K. Sichulskiego we Lwowie. Był uczniem Fernanda Légera w Paryżu (1924). Od 1930 r. należał do grupy "Artes", wystawiał z nią i był jednym z najważniejszych artystów lwowskiej lewicującej awangardy. Jego prace z okresu międzywojennego bliskie były surrealizmowi, kubizmowi i sztuce Légera, cechowało je prymityzowanie formy. Mimo wyraźnych nawiązań do innych artystów, szczególnie Légera, odznaczały się one własną indywidualnością. Od 1937 r. stopniowo ewoluował od figuracji do abstrakcji, a zarazem przykładał większą wagę do koloru. Po wojnie związał się warszawskim środowiskiem awangardowym skupionym w Klubie Młodych Artystów i Naukowców. Wystawiał na Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w 1948 r. Od 1947 r. był wykładowcą, a od 1956 r. profesorem warszawskiej ASP. W końcu lat 40. rozpoczęła się kolejna ważna faza jego twórczości - malarstwa abstrakcyjnego, w którym ważny jest kolor i forma - inaczej mówiąc wzajemne układy plam barwnych, początkowo jeszcze geometrycznych, a pod koniec lat 50. coraz bardziej obłych i organicznych, choć czasem ze śladami przedmiotowości. W pracach tych można wyczuć też jakieś analogie z muzyką.
Wystawiany i opisany: Marek Włodarski (Henryk Streng) 1903-1960. Wystawa monograficzna, Muzeum Narodowe w Warszawie, grudzień 1981 - styczeń 1982, nr kat. III/255.
Z kolekcji rodziny artysty.
Wybitny malarz awangardowy. Studiował w Wolnej Akademii Sztuk Pięknych i Państwowej Szkole Przemysłowej u K. Sichulskiego we Lwowie. Był uczniem Fernanda Légera w Paryżu (1924). Od 1930 r. należał do grupy "Artes", wystawiał z nią i był jednym z najważniejszych artystów lwowskiej lewicującej awangardy. Jego prace z okresu międzywojennego bliskie były surrealizmowi, kubizmowi i sztuce Légera, cechowało je prymityzowanie formy. Mimo wyraźnych nawiązań do innych artystów, szczególnie Légera, odznaczały się one własną indywidualnością. Od 1937 r. stopniowo ewoluował od figuracji do abstrakcji, a zarazem przykładał większą wagę do koloru. Po wojnie związał się warszawskim środowiskiem awangardowym skupionym w Klubie Młodych Artystów i Naukowców. Wystawiał na Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w 1948 r. Od 1947 r. był wykładowcą, a od 1956 r. profesorem warszawskiej ASP. W końcu lat 40. rozpoczęła się kolejna ważna faza jego twórczości - malarstwa abstrakcyjnego, w którym ważny jest kolor i forma - inaczej mówiąc wzajemne układy plam barwnych, początkowo jeszcze geometrycznych, a pod koniec lat 50. coraz bardziej obłych i organicznych, choć czasem ze śladami przedmiotowości. W pracach tych można wyczuć też jakieś analogie z muzyką.