Proweniencja:
– kolekcja prywatna, Polska;
– kolekcja Andrea Palvarini, Bolzano, Włochy (do 2005).
Obraz opisany i reprodukowany:
– Od Chełmońskiego do Kantora. Mistrzowie Malarstwa Polskiego, WBC Ryszard J. Kluszczyński, Kraków 2019, s. 273, il. barwna.
Henryk Stażewski, należący do czołowych twórców polskiej sztuki geometrycznej, miał okres fascynacji kolorem, wzbogacając nim swe często ascetyczne reliefy. Gdy w połowie lat 60. artysta zaniechał kompozycji wykonanych z drewna i metalu, rola koloru nabrała ważności i współgrała z geometrycznymi formami. I chociaż na poczatku lat 70. eksperymentował z bielą i czernią, zainteresowanie barwą zwycięża. Typowym przykładem jest prezentowana Kompozycja nr 13 z roku 1976, przez wiele lat wchodząca w skład kolekcji polskiego malarstwa współczesnego we Włoszech.
Operując zespołem kwadratów, dolną ich partię artysta uczynił statyczną, niepokój wprowadzając u góry. Zestawienia barw nie są przypadkowe. Żywe i kontrastowe, osadzone na założonej delikatnym fioletem płaszczyźnie dowodzą dużej wrażliwości kolorystycznej artysty. Wprowadzenie uporządkowanego ładu, wyrafinowana harmonia dzieł i surowe, oparte na zasadach geometrii malarstwo pobudza wyobraźnię odbiorców i entuzjastów tej sztuki.
Henryk Stażewski nie pisał naukowych rozpraw z zakresu historii sztuki, ale często w katalogach licznych wystaw zamieszczał wypowiedzi dotyczące własnych opinii o sztuce. Oto fragment jednej z nich:
Sztuka abstrakcyjną jest najbardziej jednolitym, całościowym i organicznym widzeniem kształtów i kolorów. Ma ona na celu najwyższe wyczulenie naszego oka, osiągnięcie „absolutnego słuchu“ wrażliwości kolorystycznej i matematycznej precyzji w wyczuwaniu formy i proporcji. Sztuka abstrakcyjna nie pokazuje zewnętrznego aspektu materii przedmiotu, może jednak zachować kontakt ze zjawiskami i faktami konkretnymi i obiektywnymi świata zewnętrznego, gdyż jest sumą wrażeń i obserwacji, wyczuciem klimatu wspólczesności, wyrazem dynamizmu dzisiejszego życia, lirycznym obrazem epoki...
Z kat. wystawy w Zachęcie, Warszawa, styczeń 1978 Prace laureatów nagród MKiS przyznanych w 1977 za twórczość artystyczną w dziedzinie plastyki
akryl, płyta pilśniowa
42 x 41,5 cm
sygn. na odwrocie: nr. 13 | 1976 | H. Stażewski oraz dedykacja: 1978 Panu PALVARINI w prezencie H. Stażewski
Proweniencja:
– kolekcja prywatna, Polska;
– kolekcja Andrea Palvarini, Bolzano, Włochy (do 2005).
Obraz opisany i reprodukowany:
– Od Chełmońskiego do Kantora. Mistrzowie Malarstwa Polskiego, WBC Ryszard J. Kluszczyński, Kraków 2019, s. 273, il. barwna.
Henryk Stażewski, należący do czołowych twórców polskiej sztuki geometrycznej, miał okres fascynacji kolorem, wzbogacając nim swe często ascetyczne reliefy. Gdy w połowie lat 60. artysta zaniechał kompozycji wykonanych z drewna i metalu, rola koloru nabrała ważności i współgrała z geometrycznymi formami. I chociaż na poczatku lat 70. eksperymentował z bielą i czernią, zainteresowanie barwą zwycięża. Typowym przykładem jest prezentowana Kompozycja nr 13 z roku 1976, przez wiele lat wchodząca w skład kolekcji polskiego malarstwa współczesnego we Włoszech.
Operując zespołem kwadratów, dolną ich partię artysta uczynił statyczną, niepokój wprowadzając u góry. Zestawienia barw nie są przypadkowe. Żywe i kontrastowe, osadzone na założonej delikatnym fioletem płaszczyźnie dowodzą dużej wrażliwości kolorystycznej artysty. Wprowadzenie uporządkowanego ładu, wyrafinowana harmonia dzieł i surowe, oparte na zasadach geometrii malarstwo pobudza wyobraźnię odbiorców i entuzjastów tej sztuki.
Henryk Stażewski nie pisał naukowych rozpraw z zakresu historii sztuki, ale często w katalogach licznych wystaw zamieszczał wypowiedzi dotyczące własnych opinii o sztuce. Oto fragment jednej z nich:
Sztuka abstrakcyjną jest najbardziej jednolitym, całościowym i organicznym widzeniem kształtów i kolorów. Ma ona na celu najwyższe wyczulenie naszego oka, osiągnięcie „absolutnego słuchu“ wrażliwości kolorystycznej i matematycznej precyzji w wyczuwaniu formy i proporcji. Sztuka abstrakcyjna nie pokazuje zewnętrznego aspektu materii przedmiotu, może jednak zachować kontakt ze zjawiskami i faktami konkretnymi i obiektywnymi świata zewnętrznego, gdyż jest sumą wrażeń i obserwacji, wyczuciem klimatu wspólczesności, wyrazem dynamizmu dzisiejszego życia, lirycznym obrazem epoki...
Z kat. wystawy w Zachęcie, Warszawa, styczeń 1978 Prace laureatów nagród MKiS przyznanych w 1977 za twórczość artystyczną w dziedzinie plastyki