Utrzymana w błękitno-ugrowej tonacji kompozycja należy do dojrzałego okresu w twórczości artysty. Reprezentuje typowe cechy jego malarstwa dekady lat 70.: techniczną wirtuozerię, iluzjonistyczną doskonałość i wysublimowaną harmonię form i kolorów. Tak charakteryzowała podobne prace, po retrospektywnej wystawie w Galerii Lambert, Barbara Palestrowa: Płótna z tych lat, utrzymane w bajecznym kolorze, jaśnieją takim blaskiem, że przestrzeń, którą wypełniają staje się automatycznie jasna i radosna. Jest to tajemnica techniki Hilarego – techniki, która sprawia, że te obrazy wydają się nam malowane nie kolorem, ale samym światłem.