Był jednym z najwybitniejszych, najbardziej samodzielnych polskich artystów powojennych, którego cała twórczość przepojona jest silnym pierwiastkiem intelektualnym. Artysta uważał, że malarstwo abstrakcyjne ma rangę malarstwa absolutnego. Okres, w którym Wróblewski tworzył swe abstrakcyjne kompozycje związany jest z kręgiem młodych artystów skupionych wokół Tadeusza Kantora. Na przełomie lat 1948/1949 artysta namalował pierwsze kompozycje kół i okręgów oraz segmenty barw oraz zadebiutował na głośnej Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w 1948 roku. Oferowany obraz ma niezwykłą moc oddziaływania, gdyż działa na widza tylko formą i barwą. Zbudowany własną logiką malarską z elementów abstrakcyjnych jest kwintesencją artystycznego umysłu i duszy malarza.