Malarz, rysownik, scenograf, krytyk artystyczny, wykładowca ASP w Warszawie, znawca muzyki, pianista-samouk, wybitna osobowość twórcza. Był ważną postacią warszawskiego środowiska intelektualnego, a jego dom pełnił rolę nieformalnego salonu twórców. Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej u Bohdana Lacherta (1952-1959). Od 1957 roku działał jako krytyk. Jego pełny rozwój artystyczny przypadł na okres po 1968 roku. Uprawiał malarstwo akwarelowe i olejne (często stosując laserunki) i odmiennie traktowany rysunek zachwycający "spontaniczną bezbłędnością". W jego samoistnej twórczości plastycznej wyra¼nie zaznaczały się przestrzenne struktury architektoniczno-konstrukcyjne, a także imaginacyjne figury biomorficzne. Obecne w dziełach Stajudy enigmatyczne zarysy rozmaitych przedmiotów, budowli, okrętów, niby-ludzkich czy zwierzęcych postaci, przywodzą na myśl na poły realne, a na poły abstrakcyjne, oniryczne wizje świata odnoszące się do uniwersalnych toposów kultury. Miał wystawy indywidualne m.in. w Poznaniu, Warszawie, Paryżu, Londynie, Hamburgu, Rzymie i Brukseli. Wziął udział w ponad czterdziestu wystawach zbiorowych w kraju i za granicą. Jego prace znajdują się w zbiorach muzeów w Warszawie, Łodzi, Wrocławiu, Bydgoszczy, Kielcach, Bochni, Dre¼nie i Paryżu oraz w wielu kolekcjach prywatnych w Europie, Stanach Zjednoczonych i Japonii. W roku 1991 został laureatem Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego w Nowym Jorku.