Edukację artystyczną odbył w l. 1940-1944 pod kierunkiem T. Pruszkowskiego i F. S. Kowarskiego w Warszawie i Klarysewie; w 1946 uzyskał dyplom warszawskiej ASP. Do 1955 jego twórczość wpisywała się w nurt oficjalnej doktryny socrealizmu. Prócz malarstwa sztalugowego zajmował się wówczas projektowaniem plakatów. W l. 1954-1962 nauczał na Wydziale Grafiki macierzystej uczelni, gdzie współpracował z awangardowymi architektami J. Sołtanem i S. Zamecznikiem. Wraz z Zamecznikiem stworzył w 1958 environment "Studium przestrzeni", w które włączone zostały jego abstrakcyjne obrazy zbliżone do poetyki op-artu. Analiza efektów optycznych dominowała w malarstwie Fangora do końca lat 60. W 1961 twórca wyjechał do Wiednia; następnie odbył podróże do Stanów Zjednoczonych, Paryża, Berlina i Anglii. W 1966 zamieszkał na stałe w Stanach Zjednoczonych. W okresie 1966-1983 pełnił funkcję profesora na uniwersytecie w Madison; swą działalność pedagogiczną rozszerzył w l. 1967-1968 na Uniwersytecie Harvarda, gdzie nawiązał ponownie współpracę z Sołtanem. W 1978 został uhonorowany Nagrodą Fundacji im. A. Jurzykowskiego. W latach 70. kontynuował w swych kompozycjach studia czystych efektów wizualnych. Prezentowana kompozycja pochodząca z roku 1971 oparta została na kolorystycznej improwizacji; płynnych przejściach gęsto zakreskowanych płaszczyzn utrzymanych w tonacjach szmaragdowych zieleni, brązów i błękitów. Traktować ją wypada jako szkic do ostatecznego obrazu.
Praca pokazywana była na wystawie rysunków W. Fangora w Summit Art Center w Nowym Jorku w 1973 roku.