Alfred Lenica był wszechstronnie uzdolniony, stąd też nauka malarstwa była uzupełnieniem jego studiów w innych dziedzinach. Uczył się prywatnie u A. Hannytkiewicza i J. Kubowicza w Poznaniu w latach 1925-1928. w czasie wojny przebywał w Krakowie, tutaj poznał bliżej artystów skupionych w „Grupie Krakowskiej”. Przystąpił do niej dopiero w 1965 roku. Po powrocie do Poznania założył grupę „4F + R”. Pod koniec lat pięćdziesiątych przeniósł się do Warszawy. Jego początkowe poczynania malarskie wiązały się z upodobaniem do surrealizmu. W 1949 roku po raz pierwszy powstał w jego pracowni obraz taszystowski. Do końca lat pięćdziesiątych kształtował się bardzo indywidualny styl malarza, który z czasem stał się wyróżniającym czynnikiem jego twórczości. Cała przestrzeń obrazów wypełniona była przez malarza rozedrganymi formami odtworzonymi kontrastującymi kolorami. Malarz wystawiał swoje prace począwszy od roku 1925.
Oferowane obrazy należą do okresu naznaczonego samodzielnością, w którym krystalizowały się wyniki poszukiwań twórczych artysty po latach surrealistycznej metafory, collage`u i taszyzmu.