Studia malarskie odbył w latach 1946-51 w warszawskiej ASP w pracowni J. Cybisa; dyplom uzyskał w 1953. W 1951 objął stanowisko asystenta na macierzystej uczelni. Od 1965 prowadził własną pracownię, zaś w 1979 otrzymał nominację profesorską. W 1990 przeszedł na emeryturę. Należy do aeropagu twórców polskiej sztuki współczesnej. Wielokrotnie nagradzany i wyróżniany w kraju i za granicą, otrzymał m. in. Grand Prix Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego w Szczecinie (1968), nagrodę im. George`a Rowney`a w Londynie (1973) i Nagrodę im. Jana Cybisa w Warszawie (1973). W 1956 reprezentował polską sztukę na Biennale w Wenecji. Malarstwo Dominika wywodzi się z nurtu polskiego koloryzmu, do którego czołowych przedstawicieli należał jego mistrz, Jan Cybis. We wczesnej fazie twórczości artysta uprawiał malarstwo figuratywne i równolegle prowadził doświadczenia w zakresie technik drzeworytniczych. W 1955 wziął udział w wystawie w warszawskim Arsenale otwierającej nowy rozdział w dziejach polskiej sztuki powojennej. W drugiej połowie lat 50. jego wizja malarska wkroczyła w sferę abstrakcji; Dominik zasymilował zasady malarstwa informel kreując ekspresyjne, bezprzedmiotowe kompozycje. W latach 1960. pojawiły się w jego obrazach zróżnicowane, bogate efekty fakturowe. Stylistykę lat 1970. wyróżniała rozjaśniona kolorystyka i klarownie zdefiniowane formy. W ewoluującej z biegiem lat postawie artysty elementem stałym pozostał zachwyt dla czystej natury, zanurzenie się w pejzażu mistrzowsko przetwarzanym na płótnach w barwne harmonie i dysonanse. Oferowana kompozycja sugeruje również przestrzeń pejzażową budowaną piętrzącymi się kulisowo, płaskimi planami. Plan pierwszy tworzą dekoracyjne, formy floralne, plany następne - formy owalne utrzymane w tonacji błękitów, jasnych zieleni i szarości. Całość emanuje aurę ciszy i spokoju.
akryl, płótno, 60 x 80
Sygn. p. d.: Dominik; na rewersie napis: "DOMINIK 1968 / akryl pł."
Studia malarskie odbył w latach 1946-51 w warszawskiej ASP w pracowni J. Cybisa; dyplom uzyskał w 1953. W 1951 objął stanowisko asystenta na macierzystej uczelni. Od 1965 prowadził własną pracownię, zaś w 1979 otrzymał nominację profesorską. W 1990 przeszedł na emeryturę. Należy do aeropagu twórców polskiej sztuki współczesnej. Wielokrotnie nagradzany i wyróżniany w kraju i za granicą, otrzymał m. in. Grand Prix Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego w Szczecinie (1968), nagrodę im. George`a Rowney`a w Londynie (1973) i Nagrodę im. Jana Cybisa w Warszawie (1973). W 1956 reprezentował polską sztukę na Biennale w Wenecji. Malarstwo Dominika wywodzi się z nurtu polskiego koloryzmu, do którego czołowych przedstawicieli należał jego mistrz, Jan Cybis. We wczesnej fazie twórczości artysta uprawiał malarstwo figuratywne i równolegle prowadził doświadczenia w zakresie technik drzeworytniczych. W 1955 wziął udział w wystawie w warszawskim Arsenale otwierającej nowy rozdział w dziejach polskiej sztuki powojennej. W drugiej połowie lat 50. jego wizja malarska wkroczyła w sferę abstrakcji; Dominik zasymilował zasady malarstwa informel kreując ekspresyjne, bezprzedmiotowe kompozycje. W latach 1960. pojawiły się w jego obrazach zróżnicowane, bogate efekty fakturowe. Stylistykę lat 1970. wyróżniała rozjaśniona kolorystyka i klarownie zdefiniowane formy. W ewoluującej z biegiem lat postawie artysty elementem stałym pozostał zachwyt dla czystej natury, zanurzenie się w pejzażu mistrzowsko przetwarzanym na płótnach w barwne harmonie i dysonanse. Oferowana kompozycja sugeruje również przestrzeń pejzażową budowaną piętrzącymi się kulisowo, płaskimi planami. Plan pierwszy tworzą dekoracyjne, formy floralne, plany następne - formy owalne utrzymane w tonacji błękitów, jasnych zieleni i szarości. Całość emanuje aurę ciszy i spokoju.