Należy do grona najwybitniejszych rzeźbiarek współczesności. Młodość Szapocznikow naznaczona była tragicznym doświadczeniem obozu koncentracyjnego Auschwitz. Edukację artystyczną zdobywała w l. 1945-1947 w Wyższej Szkole Artystyczno-Przemysłowej w Pradze pod kierunkiem J. Wagnera. Studia kontynuowała do 1950 w paryskiej École Nationale Supérieure des Beaux-Arts w pracowniach P. Niclausse`a i M. Gimmonda. W 1951 zamieszkała w Polsce. Wzięła udział w realizacji wystroju architektonicznego warszawskiego MDM-u. W 1963 przeniosła się ponownie do Paryża. W 1965 została wyróżniona nagrodą Fundacji Copleya za rzeźbę "Goldfinger". W 1966 osiedliła się w Malkoff pod Paryżem. Prowadziła rzeźbiarskie eksperymenty z różnorodnymi materiałami podejmując wyzwanie nowych technologii XX stulecia; wykorzystywała plastyczne możliwości poliestrów i poliuretanu, w których wykonywała odlewy fragmentów ludzkiego ciała. Plastyczną masę łączyła też z odbitkami fotograficznymi, zatapiając w niej wizerunki przyjaciół i własne. Swe przestrzenne koncepcje rzeźbiarskie utrwalała w rysunkach tuszem. Idei asamblażu stosowanego przez Szapocznikow od wczesnych lat 1960. odpowiadały abstrakcyjne monotypie, oryginalne autorskie odbitki graficzne, w których artystka analizowała wzajemne relacje plam barwnych utworzonych przez przypadkowy rozpływ rozcieńczonego medium - akwareli nałożonej na płytkę i odbitej na papierze.