Starowieyski ukończył krakowską Akademię Sztuk Pięknych, gdzie studiował w pracowniach W. Weissa i A. Marczyńskiego. Uprawia plakat, malarstwo, rysunek, grafikę książkową, tworzy scenografie teatralne. Głównym źródłem inspiracji jego sztuki pozostaje artystyczna tradycja Europy. Starowieyski zafascynowany jest niezmiennie ludzkim ciałem, które w swych obrazach deformuje, monumentalizuje, umieszcza w zaskakujących kontekstach. Witalność zmysłowych aktów kobiecych kojarzona jest z vanitas, z przeczuciem śmierci i rozkładu. Głównym motywem prezentowanej kompozycji jest akt kobiecy zwieńczony zarysem ptasiej głowy i opatrzony skrzydłami motyla. Ta dziwaczna kombinacja odsyła nas do wyobrażeń surrealistów, ale bardziej jeszcze do malarstwa dawniejszych epok, np. do manierystycznych kompozycji Arcimbolda.
Cechuje ją typowy dla malarstwa Starowieyskiego szkicowy sposób modelowania kształtów pastelem na jednolitym, lawowanym tle. Zdecydowany, wyrazisty kontur dopełnia siatka jaśniejszego walorowo modelunku. Temat obrazu kontynuuje wątek mizogynistyczny, po raz pierwszy zdefiniowany w pełni w kulturze europejskiej na przełomie XIX i XX wieku w filozofii Schopenhauera, dramatach Strindberga, prozie Przybyszewsiego i symboliczno-ekspresjonistycznej sztuce Edwarda Muncha. W malarstwie Starowieyskiego kobieta nadal pozostaje uosobieniem bezosobowej, biologicznej siły, która niszczy indywidualność mężczyzny w imię przetrwania gatunku.