W maju 1955 roku Kantor wyjechał na festiwal teatralny do Paryża i natychmiast skorzystał z okazji, by zwiedzając muzea i galerie, nawiązać zerwany na osiem lat
kontakt ze światowym malarstwem. Jego uwagę przykuło malarstwo abstrakcyjne m.in. Wolsa, Georgesa Mathieu, Hansa Hartunga czy Jacksona Pollocka. W połowie lat pięćdziesiątych [Kantor] zamknął etap malarstwa metaforycznego i zaczął kreować obrazy informel. Podobnie jak w latach czterdziestych wyruszył z apostolską misją krzewienia nowego kierunku, przedstawiając taszyzm jako ostatnie ogniwo historycznego łańcucha sztuk. W informelu Kantor dojrzał dużo zbieżności ze swoimi poszukiwaniami ilustrowania przestrzeni wewnętrznej i jej ruchliwości życia. Fascynowało go działanie przypadku i sama „akcja malowania”.
Lech Stangret, Tadeusz Kantor. Malarski ambalaż totalnego dzieła, Kraków 2006, s. 27, 30.