Artystka regularnie uczestniczyła w ekspozycjach Grupy Krakowskiej; jej prace włączone zostały do retrospektywnych wystaw ugrupowania zorganizowanych w krakowskim Pałacu Sztuki w 1993 i w warszawskiej Zachęcie w 1994. W 1991 jej sztuka prezentowana była na wystawie monograficznej galerii Krzywe Koło zorganizowanej w Muzeum Narodowym w Warszawie. W późnych latach 1950. Rudowicz wypracowała oryginalne środki ekspresji wpisujące się w nurt abstrakcji wyrastającej z doświadczeń francuskiego kubizmu. Porzucając rozmach i żywiołowość gestu taszystowskiego malarstwa skupiła się na tworzeniu kompozycji i kolaży o wąskiej, wysmakowanej gamie brązów, ewokujących nostalgiczną atmosferę wspomnień i poetyckich skojarzeń. Artysta wprowadza nas w wymiar przeszłości, znaki pamięci i abstrakcyjne spojrzenie na otaczającą rzeczywistość.