W 1922 studiował na Uniwersytecie w Poznaniu na Wydziale Ekonomii Politycznej, rok później w konserwatorium muzycznym, w roku zaś 1925 w prywatnej pracowni Adama Hanytkiewicza. W latach 30-tych malował obrazy figuratywne, których stylistyka (płaskie formy, niekiedy obwiedzione konturem) wskazuje na samodzielne studia, których przedmiotem było między innymi dziedzictwo kubizmu. Nieco później pojawiają się u artysty wpływy surrealizmu, spotęgowane w okresie okupacji spędzonej przez malarza w Krakowie, gdzie zaprzyjaźnił się z Jerzym Kujawskim. Po przeniesieniu się do Poznania w roku 1946 stał się współzałożycielem awangardowej grupy AF+R (farba, forma, fantastyka, faktura + realizm). Spod jego ręki wyszedł pierwszy polski obraz taszystowski (Farby w ruchu, 1949). Od połowy lat 40-tych utrzymywał stałe kontakty z malarzami kręgu Grupy Krakowskiej, której członkiem został w 1965 roku. Wiele podróżował, zarówno po całej Europie jak i za oceanem. Zajmował się przede wszystkim malarstwem sztalugowym. Swoje prace olejne wystawiał w kraju i za granicą (Poznań, Warszawa, Genewa, Kraków, Wuppertal, Paryż, Los Angeles, Kopenhaga, Tel-Awiw). W drugiej połowie lat 50-tych po eksperymentach z lat 40-tych Alfred Lenica ponownie uległ wpływom sztuki informel. Malował wówczas chętnie lakierami, stosując technikę drippingu. Jego artystyczne inklinacje do surrealizmu zaowocowały około 1958 wypracowaniem indywidualnego stylu, charakteryzującego się operowaniem wibrującymi, kolorowymi, niekiedy kaligraficznie obwiedzionymi plamami, które dynamicznie wypełniają pola obrazów. Wykonywał je w sposób podobny do tworzenia surrealistycznej dekalkomanii, z czasem przekształcił go w technikę, będącą znakiem rozpoznawczym artysty do końca życia. W obrazach nie unikał nawiązań do form naturalnych (jego malarstwo nazywano biologicznym), a w latach 70-tych niekiedy włączał do swoich kompozycji motywy figuralne.