Komoda trójszufladowa, o prostych bokach i wklęsło-wypukłym froncie, z drewnianym blatem, wsparta na czterech kulistych, spłaszczonych nogach. Lica szuflad, blat i boki korpusu obwiedzione obramieniem poprzecznym z jasnego dębu i wstęgą ze śliwy ujmującymi środkowe pola wypełnione orzechem. Konstrukcja korpusu deskowa. Szuflady rozdzielone podsuwnicami, z licami sklejonymi z trzech listew ułożonych poziomo, bokami łączonymi z tylną ścianką i licem wczepami skośnymi oraz przykładanymi dnami mocowanymi kołkami. Uchwyty szuflad mosiężne, asymetryczne złożone z wici akantowych, szyldy zamków analogiczne, w formie kartuszy. Zamki stalowe, wpuszczano-przykładane, jednoryglowe. Komoda o późnobarokowej formie i konstrukcji, charakterystycznych dla warsztatów austriackich, węgierskich i południowo niemieckich z lat 1740-1770. Do nich należą: wklęsło-wypukły front z uskokami, proste ścianki boczne oraz konstrukcja korpusu. O oryginalności komody świadczą m.in.: ręczna obróbka, patyna drewna konstrukcyjnego, wytarte podsuwnice, dolne prowadnice szuflad i ich dna oraz inne ślady użycia.